ΤΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Ευθύνη από επενδυτικές συμβουλές - ιδίως η ιδιότητα του επενδυτή ως καταναλωτή

νια στερεί τη δικαστική απόφαση από την εύλογα αναμενόμενη προβλεψιμότη-

τα της έκβασης και ελεγξιμότητα των συλλογισμών της. Χρήσιμες ενδέχεται να

είναι λοιπόν ορισμένες σκέψεις για την αναζήτηση μεγαλύτερης ασφάλειας δι-

καίου ως προς το πεδίο εφαρμογής του άρθρου 8, μέσω της αναγωγής του ζητή-

ματος στον μάλλον κατασταλαγμένο πλέον τρόπο καθορισμού του υποκειμενι-

κού πεδίου εφαρμογής της άλλης διάταξης που εντάσσεται στον ίδιο γενικό ορι-

σμό του καταναλωτή, δηλ. αυτής του άρθρου 2 Ν 2251/1994 για την προστασία

από καταχρηστικούς ΓΟΣ. Εκεί γίνεται σήμερα ευρέως δεκτό ότι

Για να είναι κάποιος

τελικός αποδέκτης,

με την έννοια του νόμου,

πρέπει τα αγα-

θά να παραμένουν και να αναλώνονται από αυτόν, ανεξαρτήτως αν η χρήση τους

γίνεται για ιδιωτικούς ή για επαγγελματικούς σκοπούς.

Τέτοια είναι, βεβαίως,

μόνο τα αγαθά που είναι «

διαφορετικά

» από αυτά που ο αποκτών προωθεί στην

αγορά κατά σύνηθες αντικείμενο της επαγγελματικής του δραστηριότητας

. Το

αντίθετο, δηλαδή η απόκτηση αγαθών της κατηγορίας που και ο ίδιος ο απο-

κτών παρέχει στους δικούς του πελάτες, συνιστά πράξη που αυτός επαναλαμ-

βάνει πολύ συχνά, γεγονός που του προσδίδει εμπειρία στο συγκεκριμένο είδος

συναλλαγών, άρα και δυνατότητες αυτοπροστασίας. Συνακόλουθα, η νομολο-

γία δέχεται ότι «

η έννοια του καταναλωτή στο άρθρο 1 Ν 2251/94 δεν περιλαμ-

βάνει όσους αποκτούν αγαθά προκειμένου να τα μεταβιβάσουν αυτούσια ή επε-

ξεργασμένα, ή να παραχωρήσουν τη χρήση τους ή να τα χρησιμοποιούν για εξυ-

πηρέτηση τρίτου, ενώ περιλαμβάνει αυτόν ο οποίος αποκτά το αγαθό ακόμη και

για να το χρησιμοποιήσει για τις επαγγελματικές του ανάγκες, αρκούντος μόνο

ότι είναι τελικός χρήστης»

Ειδικότερα δε σε ότι αφορά τις

υπηρεσίες

, γίνεται

δεκτό ότι αυτές

από τη φύση τους προορίζονται να αναλωθούν με μόνη την πα-

ροχή τους

, επομένως κάθε αποδέκτης υπηρεσιών, ανεξαρτήτως αν τις απο-

δέχεται για εξυπηρέτηση ιδιωτικών ή επαγγελματικών αναγκών του, είναι και

τελικός αποδέκτης κατά την έννοια του γενικού ορισμού του άρθρου 1 παρ. 4

α Ν 2251/1994. Υπό το πρίσμα αυτό, λοιπόν, όλοι οι αποδέκτες επενδυτικών

υπηρεσιών εντάσσονται αναμφίβολα στο γράμμα του παραπάνω γενικού ορι-

σμού του καταναλωτή και πρέπει καταρχήν να τυγχάνουν της προστασίας όχι

μόνο του άρθρου 2, αλλά και του άρθρου 8 του Ν 2251/1994

12. Για τα παρακάτω βλ.

Δέλλιο,

ΓΟΣ² (2013), αρ. 152.

13. Βλ. και

Δέλλιο,

Προστασία των καταναλωτών και σύστημα του Ιδιωτικού Δικαίου, τ. ΙΙ:

Ο δικαστικός έλεγχος του περιεχομένου των καταναλωτικών συμβάσεων και τα όριά

του (2001), 228 επ.

14. Βλ. ΑΠ 1738/2009 ΕφΑΔ 2010, 439 (443)· ΕφΑθ 4788/2008, Αρμ 2009, 1204 (1205).

15. Βλ. ΟλΑΠ 13/2015, ΧρΙΔ 2015, 675 (676): «Εξάλλου, οι συνήθεις τραπεζικές

υπηρεσίες

…

απευθύνονται πάντοτε στον τελικό τους αποδέκτη, διότι αναλώνονται με τη χρήση

τους, αποκλείοντας το στάδιο της περαιτέρω μεταβίβασής τους

».

16. Βλ.

Αυγητίδη,

σε Αλεξανδρίδου (επιμ.) ΔΠρΚατ² (2016), σ. 889 αρ. 68.