ΤΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Γεώργιος Δέλλιος

την εξειδίκευση ώστε να λαμβάνει τις δικές του επενδυτικές αποφάσεις και να

εκτιμά δεόντως τους κινδύνους στους οποίους εκτίθε

ται», ενώ ως ιδιώτη επεν-

δυτή (retail client) εκείνον, ο οποίος δεν εμπίπτει στην κατηγορία του επαγ-

γελματία

. Ακολούθως δε παραθέτουν έναν

κατάλογο

κατηγοριών επενδυτών,

τους οποίους χαρακτηρίζουν

ως per se επαγγελματίες επενδυτές

. Σε αυτούς πε-

ριλαμβάνονται όχι μόνον φορείς και επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται

κατά

σύνηθες επάγγελμα

στον τομέα των επενδύσεων, αλλά και

κάθε άλλης δραστη-

ριότητας

μεγάλες

επιχειρήσεις που πραγματοποιούν έστω και αποσπασματικά

επενδυτικές συναλλαγές, επιχειρήσεις των οποίων το κρίσιμο μέγεθος προσδι-

ορίζεται νομοθετικά με συγκεκριμένα κριτήρια ύψους ισολογισμού, κύκλου ερ-

γασιών και ιδίων κεφαλαίων. Επιπλέον, στον ίδιο κατάλογο περιλαμβάνονται,

ως επιμέρους κατηγορία, και «

άλλοι θεσμικοί επενδυτές

», δηλαδή επενδυτές οι

οποίοι, ανεξάρτητα από το ειδικό περιεχόμενο της δραστηριότητας τους ή την

ιδιότητά τους, δηλαδή ακόμη και φυσικά πρόσωπα, πληρούν τα κριτήρια της

γνώσης, εμπειρίας και εξειδίκευσης ή του οικονομικού μεγέθους, λαμβανομένης

υπόψη της συχνότητας των επενδυτικών συναλλαγών τους ή/και του ύψους του

επενδυτικού τους χαρτοφυλακίου

Βλέπουμε λοιπόν εδώ ότι ο ίδιος ο νομοθέτης του δικαίου της κεφαλαιαγοράς

προβαίνει σε μια δική του -αυθεντική- εξειδίκευση των ουσιαστικών κριτηρίων

αξιολόγησης των αναγκών προστασίας που έχει θέσει και η νομολογία με αφορμή

άλλο συναφές ζήτημα, αυτό του άρθρου 2 Ν 2251/1994 για τους καταχρηστικούς

ΓΟΣ, προκειμένου, σε περιπτώσεις αξιολογικής αναντιστοιχίας μεταξύ του προ-

στατευτικού σκοπού της διάταξης και των πραγματικών αναγκών προστασίας,

να παρέμβει συσταλτικά στον γενικό ορισμό του καταναλωτή. Και τούτο, ενώ

συγχρόνως είναι δεδομένο ότι οι υψηλού επιπέδου προστασίας κανόνες επαγγελ-

ματικής συμπεριφοράς των ΕΠΕΥ, που καθιερώνει το δίκαιο της κεφαλαιαγοράς

έναντι των ιδιωτών επενδυτών, λαμβάνονται καίρια υπόψη από τη νομολογία για

την ενεργοποίηση των ενδοσυμβατικών και αδικοπρακτικών αξιώσεων αποζημί-

ωσης των επενδυτών. Υπό το πρίσμα αυτό, λοιπόν, εύλογο θα ήταν να γίνει εδώ

δεκτό ότι η παραπάνω νομοθετική οριοθέτηση του υποκειμενικού πεδίου εφαρ-

μογής των κανόνων συμπεριφοράς των ΕΠΕΥ δεν μπορεί παρά να είναι καθορι-

στική και για το υποκειμενικό πεδίο εφαρμογής του άρθρου 8 Ν 2251/1994 για

την προστασία του επενδυτή ως καταναλωτή. Άρα, αυτό που προτείνεται είναι

ότι

στον γενικό ορισμό του καταναλωτή, στο γράμμα του οποίου αναμφίβολα υπά-

γεται το υποκειμενικό πεδίο εφαρμογής του άρθρου 8, θα πρέπει να παρέμβει δι-

ορθωτικά ο δικαστής με τελολογική συστολή, αποκλείοντας από αυτό γενικά την

κατηγορία των επαγγελματιών επενδυτών, όπως αυτή οριοθετείται από το νομο-

θέτη στο δίκαιο της κεφαλαιαγοράς.

Και τούτο διότι στο πεδίο των επενδυτικών

25. Βλ. άρθρ. 2 παρ. 7-8 Ν 3606/2007, άρθρ. 4 παρ. 1 στοιχ. 10-11 Οδηγ. 2014/65/ΕΕ,

άρθρ. 4 παρ. 1 στοιχ. 11-12 Οδηγ. 2004/39/ΕΚ.

26. Βλ. άρθρ. 6 Ν 3606/2007 και τα Παραρτήματα ΙΙ των ως άνω Οδηγιών.