ΤΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

27 / 32

28 Το PSI των ομολόγων του Δημοσίου και οι συνέπειές του
το 2059 κινούνται στο 1,7% του ΑΕΠ8. Σύμφωνα δε με σχετική έγκριτη διεθνή
μελέτη9, το Ελληνικό δημόσιο χρέος υπολογίζεται με όρους παρούσας αξίας
στο 98% του ΑΕΠ, και όχι στο 180% που είναι το σημερινό επίπεδο της ονο-
μαστικής του αξίας. Και η κρίσιμη θετική ιδιαιτερότητα του Ελληνικού χρέους
έγκειται εδώ στο γεγονός ότι η απόσταση μεταξύ ονομαστικής και παρού-
σας αξίας ξεπερνά τις 80 μονάδες, την στιγμή που σε όλες τις άλλες χώρες
της Ευρωζώνης η διαφορά αυτή είναι περίπου 5 μονάδες του ΑΕΠ10· με άλλες
λέξεις, η διαφορά αυτή δεν είναι συνήθης, τουναντίον είναι όλως εξαιρετική.
Ανεξάρτητα όμως από τα ανωτέρω μακροοικονομικά οφέλη, σε νομικό επίπε-
δο με την αναδρομική εισαγωγή των CACs το Ελληνικό κράτος επενέβη κατ’
ουσίαν μονομερώς στο περιεχόμενο των ομολόγων υπό Ελληνικό δίκαιο, που
αποτελούσαν ασφαλώς και το μεγαλύτερο μέρος των ελληνικών ομολόγων
και τα οποία δεν εμπεριείχαν σχετική πρόβλεψη – σε αντίθεση με άλλα ομόλο-
γα, υπό αγγλικό κυρίως δίκαιο, που ήδη προέβλεπαν την δυνατότητα του εν
λόγω «εξαναγκασμού», καθιστώντας την έτσι περιεχόμενο της αρχικής συμ-
φωνίας των μερών (κράτους-οφειλέτη και ομολογιούχου-δανειστή). Διά της
μονομερούς αυτής επεμβάσεως το Δημόσιο επέφερε την αλλοίωση υφιστάμε-
νων ενοχικών σχέσεων, η οποία συνίστατο, ειδικότερα, σε μία απόσβεση της
ενοχής εκ των παλαιών τίτλων εκδόσεως ή εγγυήσεως του Ελληνικού Δημο-
σίου σε συνδυασμό με δόση νέων τίτλων προς αντικατάσταση των παλαιών.
Η διαδικασία αυτή, εξ επόψεως παραδοσιακού Αστικού Δικαίου, θα μπορού-
σε να αντικρισθεί ως δόση αντί καταβολής κατ’ άρθρο 419 ΑΚ –μη συναινού-
ντων όμως, τουλάχιστον ρητώς, όλων των δανειστών (βλ. και άρθρο 419 εδ.
α’ ΑΚ, που κατ’ ακολουθίαν της γενικότερης αρχής της ιδιωτικής αυτονομί-
ας, όπως αυτή κατοχυρώνεται και στο άρθρο 361 ΑΚ, ορίζει ότι «[ο] δανειστής
δεν είναι υπόχρεος να δεχτεί αντί καταβολής άλλη παροχή»)– ή, καλύτερα, ως
ανανέωση ( novatio) κατά την έννοια των άρθρων 436 επ. ΑΚ11, ώστε να κα-
ταλαμβάνει ευχερέστερα τους τίτλους που δόθηκαν από το ΕΤΧΣ, και όχι από
το Ελληνικό Δημόσιο που ήταν ο αρχικός οφειλέτης (βλ. άρθρο 436 ΑΚ: «...
με νέα ενοχή που περιλαμβάνει είτε τα ίδια πρόσωπα είτε άλλο οφειλέτη»)12 .
Πάντως, η οριστική και σοβαρή προκαταβολική –ήτοι πριν από το ληξιπρό-
8. Βλ. τα επίσημα στοιχεία στην ιστοσελίδα του Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους (ΟΔ-
ΔΗΧ):
9. Schumacher/Weder Di Mauro, Greek Debt Sustainability and Official Crisis Lending,
Brookings Papers on Economic Activity – Fall 2015, σ. 279 επ. (διαθέσιμη και στο διαδί-
κτυο:
why-is-it-so-hard/).
10. Βλ και πάλι Βενιζέλο, όπ.ανωτ.
11. Πρβλ. και ΠΠρΠειρ 411/2915 ΕφΑΔ 2016, 160 [161].
12. Πρβλ. και Λιναρίτη, ΧρηΔικ 2014, 214.