33 / 40
Γενικά
9
συμφέροντος
30
. Η έντονη σύνδεση του ακυρωτικού ελέγχου με την τήρηση
της αρχής της νομιμότητας και του δημόσιου συμφέροντος, συνηγορούν
υπέρ της αποδοχής της αιτήσεως ακυρώσεως ως λαϊκής αγωγής.
Ωστόσο, η actio popularis δεν είναι δυνατό να γίνει δεκτή για τους εξής
λόγους:
Καταρχάς, ο αντικειμενικός χαρακτήρας του ελέγχου νομιμότητας δεν εξοβελί-
ζει την επίδραση την οποία συνεπάγονται τα έννομα συμφέροντα στη διαμόρ-
φωση καταστάσεων νομικών, ως αποτελούντα το αντικείμενο της προστασίας
του δικαίου.
Κατά δεύτερο λόγο, η εκτελεστική εξουσία θα ήταν αενάως εκτεθειμένη
σε ένα είδος «διαρκούς διάχυτου ευθέως λαϊκού ελέγχου»
31
, ο οποίος θα
αποδυνάμωνε την αποτελεσματικότητα της διοικητικής δράσης και θα ερ-
χόταν σε αντίθεση με την αρχή της συνέχειας του Κράτους αλλά και την
αρχή του τεκμηρίου της νομιμότητας των διοικητικών πράξεων
32
.
Κατά τρίτο λόγο μία τέτοια προσέγγιση θα δυσχέρανε, τελικώς, την παροχή
δικαστικής προστασίας. Κι αυτό, διότι τα ακυρωτικά δικαστήρια θα πλημμύ-
ριζαν από αιτήσεις ακυρώσεως επί παντός επιστητού, ασκούμενες πολλές
φορές από κίνητρα εκδικητικά, από πάθη πολιτικά, μερικές φορές και από
«δονκιχωτισμό». Ως εκ τούτου, η απαίτηση συνδρομής εννόμου συμφέρο-
ντος στο πρόσωπο του αιτούντος δικαιολογείται και εκ λόγων σκοπιμότητας
και δη προς αποφυγή προπετών δικών. Από αυτήν την σκοπιά, μόνος θεμι-
τός περιορισμός του έννομου συμφέροντος είναι αυτός, ο οποίος τον χαρα-
κτηρίζει ως φίλτρο για την αποτροπή μόνον των προπετών αιτήσεων ακυ-
ρώσεως
[πρβλ. ΣτΕ 2533/2009, Ολ 478/1945]
, αφού προστατεύει τα δικα-
στήρια από ένα αμέτρητο πλήθος αιτήσεων ακυρώσεως, οι οποίες θα καθι-
στούσαν τελείως ανέφικτη την απονομή της δικαιοσύνης.
Τέταρτον, η απαίτηση συνδρομής εννόμου συμφέροντος ανταποκρίνεται
προς τη φύση της δικαιοδοτικής λειτουργίας, καθώς αυτή περιορίζει τον
δικαστή στην υποβαλλόμενη πράγματι σ’αυτόν διαφορά και δεν τον μετα-
τρέπει σε γνωμοδοτικό όργανο.
30. Π.χ. για την προστασία της κοινής χρήσεως μιας δημοσίας οδού από τη ρίψη αντι-
κειμένων. Βλ.
Πετρόπουλο
, Ιστορία και Εισηγήσεις του Ρωμαϊκού Δικαίου, 1963,
σ.1068 επ.,
Στασινόπουλο
, Δίκαιον των Διοικητικών Διαφορών, σ. 116,
Δαρζέντα
,
Κράτος δικαίου και αίτηση ακυρώσεως, σ. 468,
Μουκίου
, ΘΠΔΔ 2016, σ. 733. Οι
εκδιδόμενες επί των αγωγών αυτών αποφάσεις είχαν erga omnes ισχύ. Βλ.
Β. Οι-
κονομίδου
, Στοιχεία του αστικού δικαίου. Γενικαί Αρχαί, 1893, σ. 324 και 429.
31.
Μουκίου
, ΘΠΔΔ 2016, σ. 731 επ.
32.
Μουκίου
, ΘΠΔΔ 2016, σ. 732-733.