35 / 40
Γενικά
11
ων, οι οποίες σκοπούν στην εξειδίκευση και στην αποτελεσματική άσκη-
ση των δικονομικών δικαιωμάτων. Σε αυτό το πλαίσιο, προβλέπεται η κα-
θιέρωση διαδικαστικών προϋποθέσεων πρόσβασης στη δικαιοσύνη. Οι δι-
αδικαστικές προϋποθέσεις αφορούν το παραδεκτό άσκησης των ενδίκων
βοηθημάτων και δεν πρέπει να συνεπάγονται περιορισμούς, παρά μόνον
δευτερευόντως και στον βαθμό που αυτοί κρίνονται απολύτως αναγκαίοι.
Η νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας ρητώς αναγνωρίζει ότι τόσο
η διάταξη του άρθρου 20 παρ. 1 που κατοχυρώνει το δικαίωμα στην παρο-
χή έννομης προστασίας από τα δικαστήρια όσο και οι διατάξεις του άρθρου
95 του Συντάγματος που κατοχυρώνουν το ένδικο βοήθημα της αιτήσεως
ακυρώσεως ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας, επιφυλάσσουν στον
κοινό νομοθέτη τη θέσπιση των προϋποθέσεων και της διαδικασίας για την
εν γένει προσφυγή στα δικαστήρια και ειδικότερα στο Συμβούλιο της Επι-
κρατείας. Μάλιστα, δέχεται ότι η ρυθμιστική αυτή εξουσία του νομοθέτη
είναι κυριαρχική, υπό τον όρο ότι οι διαδικαστικοί κανόνες δεν ματαιώ-
νουν στην πραγματικότητα ούτε καθιστούν ουσιωδώς δυσχερή την άσκη-
ση του ένδικου μέσου και είναι σύμφωνοι με το σκοπό του, δεν ισοδυ-
ναμούν δε με κατάλυση, άμεση ή έμμεση, του ατομικού δικαιώματος που
προστατεύουν οι συνταγματικές διατάξεις
[ΣτΕ 3694/2006, Ολ 4575/1996,
2284/1994, Ολ 1544/1992, Ολ 2604/1986, 1874/1982, Ολ 3621/1981]
.
Με άλλα λόγια, τα άρθρα 20 παρ. 1 του Συντάγματος και 6 της κυρωθείσας
με το ΝΔ 53/1974 (Α΄ 256) Ευρωπαϊκής Συμβάσεως για την προστασία των
δικαιωμάτων του ανθρώπου και των θεμελιωδών ελευθεριών δεν αποκλεί-
ουν στον κοινό νομοθέτη να θεσπίζει δικονομικές προϋποθέσεις και γενι-
κότερα διατυπώσεις για την πρόσβαση στα δικαστήρια και, ειδικότερα,
για την άσκηση αιτήσεως ακυρώσεως κατά των εκτελεστών διοικητικών
πράξεων, αρκεί αυτές να συνάπτονται προς την λειτουργία των δικαστη-
ρίων και την ανάγκη αποτελεσματικής απονομής της δικαιοσύνης και, πε-
ραιτέρω, να μην υπερβαίνουν τα όρια εκείνα πέρα από τα οποία επάγονται
την άμεση ή έμμεση κατάλυση του προστατευόμενου από την παραπάνω
συνταγματική διάταξη ατομικού δικαιώματος ή την ουσιώδη παρεμπόδιση
της ασκήσεώς του
[βλ. ΣτΕ 1491/2015, 3856/2013, 2969/2011, 944/2010,
271/2008 , 2531/2005 7μ., πρβλ. ΣτΕ Ολ 647/2004, ΑΕΔ 33/1995]
.
Τέτοια δικονομική προϋπόθεση συμβατή με την ως άνω συνταγματική διά-
ταξη αποτελεί και το καθιερούμενο από το άρθρο 47 παρ. 1 του ΠΔ/τος
18/1989 έννομο συμφέρον, η συνδρομή του οποίου στο πρόσωπο του αι-
τούντος είναι απαραίτητη για το παραδεκτό της ασκήσεως αιτήσεως ακυ-
ρώσεως ενώπιον του δικαστηρίου
[ΣτΕ 1491/2015]
.