37 / 40
Κ. ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
577
Η ΕΙΡΗΝΙΚΗ ΕΠΙΛΥΣΗ ΤΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΣΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟ
κριμένης διεθνούς συνθήκης. Παράδειγμα της δεύτερης περίπτωσης αποτελεί το Άρθρο
14 (1) της Σύμβασης του Μόντρεαλ περί της Ασφάλειας της Πολιτικής Αεροπορίας
(1971) το οποίο επικαλέστηκε η Λιβύη στην
Υπόθεση του Αεροπορικού Επεισοδίου στο
Lockerbie
39
.
Μία συνθήκη που έχει ως αποκλειστικό αντικείμενο την ειρηνική επίλυση των διαφο-
ρών είναι η
Γενική Πράξη της Γενεύης περί Ειρηνικής Επίλυσης των Διαφορών (1928).
Το ενδιαφέρον με τη συγκεκριμένη Συνθήκη έγκειται στο ζήτημα αν εξακολουθεί να
είναι σε ισχύ ενόψει της αναθεώρησής της το 1949 και ότι η επίκλησή της ως βάσης
αρμοδιότητας του Δικαστηρίου έγινε με κάποια συχνότητα μόλις από τη δεκαετία του
1970 και έπειτα: Βλ.
Υπόθεση των Νορβηγικών Δανείων (Γαλλία κατά Νορβηγίας)
40
,
Υπόθεση Πυρηνικών Δοκιμών (Αυστραλία κατά Γαλλίας) (Νέα Ζηλανδία κατά Γαλλίας)
41
(Η Γαλλία δεν εμφανίσθηκε στο Δικαστήριο. Σε υπόμνημα, ωστόσο, που απέστειλε προς
το Δικαστήριο εξέφρασε την άποψη ότι η Γενική Πράξη της Γενεύης δεν ήταν πλέον σε
ισχύ διότι είχε περιπέσει σε αχρησία (desuetude). Το Δικαστήριο δεν εξέφρασε άποψη
επί του ισχυρισμού της Γαλλίας. Ωστόσο, οι Δικαστές
Oneyama, Jiménez de Aréchaga,
Dillard
και
Waldock
σε κοινή διιστάμενη γνώμη τους υποστήριξαν ότι η Γενική Πράξη
εξακολουθούσε να είναι σε ισχύ και ότι δεν μεσολάβησε κανένα γεγονός ώστε να θε-
ωρηθεί ότι είχε περιπέσει σε αχρησία
42
),
Υπόθεση της Υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου
και
Υπόθεση του Αεροπορικού Επεισοδίου της 10ης Αυγούστου 1999 (Πακιστάν κα-
τά Ινδίας)
. Στην τελευταία Υπόθεση το Δικαστήριο απέφυγε να εξετάσει το ζήτημα εάν
η Γενική Πράξη της Γενεύης ήταν ακόμη σε ισχύ. Αντίθετα, αξιολόγησε τη σημασία της
δήλωσης της Ινδίας προς τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ της 18ης Σεπτεμβρίου 1974,
μετατρέποντας το θέμα της συνεχιζόμενης ισχύος της Γενικής Πράξης σε ζήτημα για το
αν η Ινδία δεσμευόταν από τη Γενική Πράξη. Το Δικαστήριο έκρινε ότι η εν λόγω δή-
λωση σήμαινε πως η Ινδία δεν υπήρξε ποτέ συμβαλλόμενο μέρος στη Γενική Πράξη.
Επομένως, το 1999, κατά τη χρονική στιγμή της κατάθεσης της προσφυγής από το
Πακιστάν, η Ινδία δεν δεσμεύονταν από τη Γενική Πράξη και το Δικαστήριο δεν είχε
αρμοδιότητα να επιλύσει τη διαφορά. Ο Δικαστής
Oda
σε ατομική γνώμη
43
υιοθέτη-
σε την άποψη ότι η Γενική Πράξη δεν μπορούσε να αποτελέσει αυτοτελή βάση για την
αρμοδιότητα του Δικαστηρίου ανεξάρτητα από την προαιρετική ρήτρα του Διεθνούς
Δικαστηρίου ή του Διαρκούς Δικαστηρίου. Έτσι το ζήτημα του εάν η Γενική Πράξη είναι
ή όχι σε ισχύ, εξακολουθεί να είναι αμφισβητούμενο
44
.
39. ICJ Rep. 1993, 3, 114.
40.
Certain Norwegian Loans (France v. Norway),
ICJ Rep. 1957, 9.
41.
Nuclear Tests case (Australia v. France),
ICJ Rep. 1974, 253·
Nuclear Tests case (New Zealand v.
France),
ICJ Rep. 1974, 457.
42. ICJ Rep. 1974, 312, 327 επ.
43. ICJ Rep. 2000, 36.
44.
Collier & Lowe
1999, 137-138. Πρβλ.
Ιωάννου - Περράκης
2009, 93-96.