19 / 26
17
Ι. ΓΕΝΙΚΟ ΜΕΡΟΣ
για την υλική αρμοδιότητα, όταν εισάγονται αυτοτελώς, με ξεχωριστή αγωγή και
δεν τελούν σε σχέση ουσιαστικής εξαρτήσεως από τις ζητούμενες άλλες απαιτή-
σεις
20
. Το νομικά ή ουσιαστικά αβάσιμο, η αοριστία ή το απαράδεκτο της αγω-
γής δεν ασκούν επιρροή
21
. Υπολογίζονται πάντως οι λοιπές παρεπόμενες απαιτή-
σεις, εκτός από καρπούς, τόκους και έξοδα, όπως π.χ. το χαρτόσημο που οφείλε-
ται στο μίσθωμα
22
.
Ελεύθερη κρίση
. Ο καθορισμός γίνεται από το Δικαστήριο με ελεύθερη κρίση,
για τη διαμόρφωση της οποίας λαμβάνεται υπόψη το αίτημα της αγωγής
23.
Πά-
ντως, η από τον ενάγοντα αποδιδόμενη στο επίδικο αντικείμενο αξία θεωρείται
κατά τεκμήριο ως αληθής, πλην το τεκμήριο αυτό μπορεί να ανατραπεί αν αμφι-
σβητηθεί, με τον καθορισμό από το δικαστήριο διαφορετικής αξίας του αντικει-
μένου της διαφοράς, κατά την ελεύθερη κρίση αυτού.
Οι διάδικοι, εξάλλου, πρέπει μαζί με τις προτάσεις τους να καταθέσουν όλα τα
σχετικά αποδεικτικά μέσα, ακόμα και αυτά που αναφέρονται στην αξία του αντι-
κειμένου της διαφοράς
24
. Η έλλειψη του ανωτέρω στοιχείου δεν καθιστά την
αγωγή αόριστη και απορριπτέα ως απαράδεκτη ούτε επιφέρει ακυρότητα αυτής,
αλλά το δικαστήριο θα κρίνει αυτεπαγγέλτως για την αξία του αντικειμένου της
δίκης, βάσει της διάταξης του άρθρου 8 ΚΠολΔ, από την ελεύθερη εκτίμηση των
αποδείξεων
25
.
Πλήρης δικανική πεποίθηση.
Για τον προσδιορισμό της αξίας του αντικειμένου
της διαφοράς απαιτείται πλήρης δικανική πεποίθηση
26
και δεν αρκεί η πιθανο-
λόγηση
27
. Πιθανολόγηση επιτρέπεται μόνο σε δίκες όπου το δικαστήριο δικάζει
με τη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων προς οριστική επίλυση της διαφο-
ράς. Όταν ο προσδιορισμός δεν είναι εφικτός, το δικαστήριο μπορεί να διατάξει
απόδειξη, η οποία υπακούει στους κανόνες της ελεύθερης απόδειξης και αποδε-
20.
Ν. Νίκας
, Εγχειρίδιο Πολιτικής Δικονομίας, 2016, σελ. 86, ΜΠρΣερ 161/2005 Αρμ 60,
1752, ΜΠρΑθ 4047/1991 Αρμ 1992, 39.
21.
Μ. Μαργαρίτης
, Ερμηνεία Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, 2012, σελ. 32.
22.
Ν. Νίκα
, Πολιτική Δικονομία, τ. 1, σελ. 158.
23. ΑΠ 1151/2010 ΕλλΔνη 2011, 999, ΕφΘεσ 1554/2011 ΕλλΔνη 2012, 488, ΕφΘεσ
988/1993 Αρμ 47, 749.
24. ΑΠ 723/2000 ΑρχΝ 2001, 93.
25. ΑΠ 345/2007 ΝοΒ 2008, 901, ΑΠ 265/2000 ΕλλΔνη 2000, 130, ΕφΑθ 2369/2007 ΕφΑΔ
2008, 462, ΜΠρΚερκ 1144/2015 ΝοΒ 2015, 1981.
26. ΑΠ 1151/2010 ΕλλΔνη 2011, 999, ΕφΘεσ 1554/2011 ΕλλΔνη 2012, 488.
27. ΑΠ 1151/2010 ΕλλΔνη 2011, 999, ΕφΘεσ 1554/2011 ΕλλΔνη 2012, 488, ΕφΘεσ
2254/1996 ΕλλΔνη 1997, 869-870,
Βαθρακοκοίλης
, Ερμηνεία ΚΠολΔ υπό άρθρ. 8, 129,
αρ. 6 και 8,
Νίκας
σε Ερμηνεία ΚΠολΔ Κεραμέα/Κονδύλη/Νίκα 2000, αρθρ. 8, σελ. 37, βλ.
και ΕφΘεσ 2820/1990 Αρμ 44, 1112, ΕφΘεσ 3862/1990 Αρμ 45, 276.
10
11