39 / 50
Γεώργιος Ορφανίδης 221
σεως πλοίου
11
. Για ναυαγιαίρεση γίνεται λόγος στις διατάξεις των άρθρ. 205,
206 για τα ναυτικά προνόμια και του άρθρ. 86 για την προσφορά από τον
πλοιοκτήτη ποσού με βάση την αξία του πλοίου προς απαλλαγή του από τις
υποχρεώσεις του άρθρ. 84. Επίσης, το δικαίωμα παραχωρήσεως ισχύει και για
τις δαπάνες ανελκύσεως (άρθρ. 89 ΚΙΝΔ). Με τις μεταβατικές διατάξεις (άρθρ.
294 ΚΙΝΔ) καταργήθηκε το βιβλίο δεύτερο του Εμπορικού Νόμου, δηλαδή και
οι παραπάνω μνημονευθείσες διατάξεις των 239γ, 448,450.
Σε αντίθεση με τη σύμβαση του 1926 η Διεθνής Σύμβαση των Βρυξελλών του
1967 που υπεγράφη δεν κυρώθηκε όμως από την Ελλάδα περιέλαβε ρητά στα
διεθνή ναυτικά προνόμια και τις απαιτήσεις λόγω ανελκύσεως ναυαγίου
12
.
Ακολούθησε η ψήφιση του Κώδικα Δημοσίου Ναυτικού Δικαίου (ΚΔΝΔ) (ν.δ.
187/1973). Κατατάσσει συστηματικώς υπό τη λέξη «ναυάγιο» τα βυθισθέντα
πλοία, τα συστατικά-παραρτήματα ναυαγήσαντος πλοίου που κατά την τότε
ορολογία χαρακτηρίζονται ως «λείψανα πλοίου», το φορτίο αλλά και το εγκα-
ταλελειμμένο πλοίο (άρθρ. 200-201) όπως και το ρυπαίνον ή το παρακωλύον
την ελεύθερη ναυσιπλοϊαν (άρθρ. 146). Είναι σαφής στο σημείο αυτό ο προ-
σανατολισμός προς τη ρύθμιση του ν. ThB/1856. Η εγκατάλειψη νοείται με
την τότε έννοια, ως εγκατάλειψη δηλαδή του πλοίου από το πλήρωμα, συ-
μπεριλαμβανομένου του πλοιάρχου. Η ρύθμιση του 1856 αναφερόταν, κατά
τη γραμματική διατύπωση τουλάχιστον, και στα ανευρεθέντα, «εν τω μυχώ»
της θάλασσας ναυαγημένα πλοία, στα συστατικά-παραρτήματα του πλοίου και
στα φορτία. Ο νόμος αναφέρεται σε ανέλκυση και ναυαγίου ή ναυαγήματος
και όχι σε ναυαγιαίρεση. Με τη διάταξη του άρθρ. 273 παρ. 2 ΚΔΝΔ καταρ-
γείται κάθε άλλη διάταξη που ανάγεται στα ρυθμιζόμενα θέματα ή αντίκειται
στις ρυθμίσεις του ΚΔΝΔ, χωρίς περαιτέρω διευκρίνιση. Δεν αποσαφηνίζεται
αν εξακολουθούν ισχύουσες οι προβλέψεις του ThB/1856, ιδίως μετά τη θέση
σε ισχύ του ΚΙΝΔ που ρητά κατήργησε το βιβλίο δεύτερο του Εμπορικού Νό-
μου (άρθρ. 294 ΚΙΝΔ).
Η εικόνα ολοκληρώνεται με το ν. 2881/2001
«Ανέλκυση ναυαγίων, ασφάλι-
ση πλοίων».
Σε αντίθεση με τις παραπάνω εκτεθείσες ρυθμίσεις προβαίνει σε
ρητό ορισμό του ναυαγίου. Κατά τη διάταξη του άρθρ. 1 «
Πλοίο ή πλωτό ναυ-
άγημα αποτελεί ναυάγιο αν παύει να έχει πλευστότητα και παραμένει ολόκλη-
ρο ή κατά μέρος υπό την επιφάνεια της θάλασσας»
. Ναυάγιο αποτελεί
«και το
φορτίο πλοίου…...,το τμήμα ή παράρτημα πλοίου που παραμένει, ολόκληρο ή
κατά μέρος, υπό την επιφάνεια της θάλασσας».
11. Κάπως ασαφής στο σημείο αυτό η διαφορετικά ενδιαφέρουσα μελέτη του
Αρβανίτη
ΠειρΝ 1980, 161 (172).
12.
Αντάπασης
, ό.π., σελ. 52 αλλά και σελ. 216.