ΔΙΚΑΙΟ ΑΝΗΛΙΚΩΝ

Η ΙΣΧΥΟΥΣΑ ΠΟΙΝΙΚΗ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΩΝ ΑΝΗΛΙΚΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

257

Κ. ΚΟΣΜΑΤΟΣ

ξη ή πρόσκαιρη κάθειρξη 5-20 ετών ή 10-20 ετών. Η διάταξη αυτή εντάσσεται στο

γενικότερο πλαίσιο που χαράσσει η προσέγγιση του Ν 4322/2015, όπως αναφέ-

ρεται και στην σχετική Εισηγητική Έκθεση, σύμφωνα με την οποία: «Το νομοσχέ-

διο περιλαμβάνει μια σειρά από ρυθμίσεις για τους ανηλίκους με στόχο τον περιο-

ρισμό στο ελάχιστο των στερητικών της ελευθερίας ποινών και την ενίσχυση των

μέτρων διαπαιδαγώγησης και αρωγής. Η διάρκεια του περιορισμού σε ειδικό κα-

τάστημα κράτησης νέων μειώνεται και επιδιώκεται ο εγκλεισμός να επιβάλλεται

μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις».

Οι νομοθετικές παρεμβάσεις, αρχικά του Ν 3860/2010 και στη συνέχεια του Ν

4322/2015, αναφορικά με τη μείωση της ανώτατης διάρκειας του ποινικού σω-

φρονισμού ασφαλώς κινούνται σε ορθολογικότερη κατεύθυνση. Παράλληλα, με

την ισχύουσα ρύθμιση επιλύεται οριστικά νομοθετικά ένα ζήτημα που απασχόλη-

σε επί μακρό διάστημα θεωρία και νομολογία, καθώς προκύπτει με σαφήνεια ο

προσδιορισμός της υλικής αρμοδιότητας του Μονομελούς και Τριμελούς Δικαστη-

ρίου Ανηλίκων για όλες τις πράξεις των ανηλίκων

218

ΣΤ. Η επιμέτρηση του ποινικού σωφρονισμού

Μια σημαντική καινοτομία που επέφερε ο Ν 3189/2003 στο πεδίο του ποινικού σω-

φρονισμού αφορά τον σαφή ορισμό στην απόφαση του δικαστηρίου του χρόνου

που πρέπει ο ανήλικος να παραμείνει στο ειδικό κατάστημα κράτησης νέων

219

Έτσι η παρ. 2 του άρθρου 127 ΠΚ προβλέπει πλέον ότι: «Στην απόφαση του δι-

καστηρίου ορίζεται επακριβώς ο χρόνος παραμονής του ανηλίκου στο κατάστη-

μα αυτό σύμφωνα με το άρθρο 54». Ως εκ τούτου βασικό στοιχείο αποτελεί για το

δικαστήριο η επιμέτρηση της ποινής του περιορισμού σε ειδικό κατάστημα κράτη-

σης νέων κατά την γενική διάταξη του άρθρου 79 ΠΚ, για την οποία γίνεται λόγος

αμέσως παρακάτω.

Ο νομοθέτης φαίνεται ότι στο πεδίο της επιμέτρησης

220

της ποινής δεν αρκείται

στον γενικό κανόνα που επιβάλλουν τα άρθρα 93 του Συντάγματος και 139 του

218. Βλ. αναλυτικά στην ενότητα όπου εξετάζονται τα δικονομικά ζητήματα.

219. Κατά την προηγούμενη εκδοχή του το άρθρο 127 παρ. 2 ΠΚ ανέφερε ότι: «Στην απόφαση

του δικαστηρίου ορίζεται το ελάχιστο και το μέγιστο όριο της παραμονής του εφήβου στο

κατάστημα μέσα στα όρια που προβλέπει το άρθρο 54». Για «ανασφάλεια στο στάδιο έκτι-

σης της ποινής» στις περιπτώσεις όπου το κατώτατο και το ανώτατο όριο του ποινικού σω-

φρονισμού που επιβάλλεται κάνει λόγο ο

Ν. Παρασκευόπουλος

σε Λ. Μαργαρίτη/Ν. Παρα-

σκευόπουλου, Ποινολογία, ζ’ έκδοση, εκδ. Σάκκουλα, Θεσσαλονίκη 2005, 85.

220. Για την επιμέτρηση της ποινής βλ. αναλυτικά

Μ. Καϊάφα-Γκμπάντι

σε Μ. Καϊάφα-

Γκμπάντι/Ν. Μπιτζιλέκη/Ε. Συμεωνίδου-Καστανίδου, Δίκαιο των ποινικών κυρώσεων,

εκδ. Νομική Βιβλιοθήκη, Αθήνα 2008, 291-325,

Ν. Κουράκη,

Το πρόβλημα της ανεπαρκούς

αιτιολογίας κατά την επιμέτρηση της ποινής, ΠΛογ 2007,545,

Ν. Ανδρουλάκη σε

Ν. Αν-

δρουλάκη/Γ.Α. Μαγκάκη/Ι. Μανωλεδάκη/Δ. Σπινέλλη/Κ. Σταμάτη/Α. Ψαρούδα-Μπενάκη

(επιμ.

Δ. Σπινέλλη

), Συστηματική ερμηνεία του Ποινικού Κώδικα (ΣυστΕρμΠΚ), εκδ. Σάκ-

κουλα, Αθήνα 2005, 1029-1052

, Ν. Παρασκευόπουλου - Γ. Νούσκαλη, σε

Μαργαρίτη Λ./

Παρασκευόπουλου Ν. /Νούσκαλη Γ., Ποινολογία, 8

έκδοση, εκδ. Σάκκουλα, Αθήνα - Θεσ-

σαλονίκη 2016, 369 επ., Πρακτικά Α’ Πανελλήνιου Συνεδρίου Ελληνικής Εταιρίας Ποινι-