ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ

34 / 40

Η συγκέντρωση και η αποσυγκέντρωση της κρατικής εξουσίας
224
(Verwaltuηg). Αντίθετα, περιεχόμενο της αυτοδιοίκησης δεν μπορούν να είναι λει-
τουργίες της κ υ β έ ρ ν η σ η ς (Regieruηg, Regierungsgewalt), που από τη φύση
της είναι ανεπίδεκτη οποιασδήποτε αποσυγκέντρωσης και η οποία θεωρείται από
ορισμένους συγγραφείς13 ως εννοιολογικό στοιχείο του κράτους και το κριτήριο
διάκρισης μεταξύ αυτού και των οργανισμών της τοπικής αυτοδιοίκησης. Η θε-
ωρία αυτή ανάγεται ήδη στον Lorenz vοn Stein14, ο οποίος σχετικά με την αγγλι-
κή τοπική αυτοδιοίκηση έγραψε κατά το 19ο αιώνα, ότι «η μεγάλη αρχή της αγ-
γλικής Διοίκησης είναι, ότι το δ ι κ α ί ω μ α α υ τ ο δ ι ο ί κ η σ η ς π ρ ο χ ω ρ ε ί
μ έ χ ρ ι ς ε κ ε ί π ο υ π ρ ο χ ω ρ ε ί η δ υ ν α τ ό τ η τ ά τ ο υ να εκπληρώνει
τα καθήκοντα του κράτους χωρίς κυβέρνηση». Στην Πρωσία εφαρμόστηκε επίσης
η αρχή, κατά την οποία το κράτος πρέπει να κ υ β ε ρ ν ά και όχι να δ ι ο ι κ ε ί ».
Το περιεχόμενο της ειδικής αυτοδιοίκησης μπορεί ν’ αναφέρεται σ’ όλους τους το-
μείς της συνήθους διοίκησης, π.χ. στην παροχή της ανώτατης παιδείας (αυτοδιοίκηση
των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων), τη διαχείριση της κοινωνικής ασφάλισης
(ΙΚΑ, ΤΕΒΕ .) και την προαγωγή των επαγγελματικών συμφερόντων (Δικηγορι-
κοί Σύλλογοι, Εμπορικά και Βιομηχανικά Επιμελητήρια .). Αντίθετα, το περιεχόμε-
νο της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι καθορισμένο και, συγκεκριμένα, περιλαμβάνει
τ ο π ι κ ή δημόσια διοίκηση ή τις λεγόμενες τ ο π ι κ έ ς υποθέσεις, οι οποίες δια-
κρίνονται από τις καλούμενες γ ε ν ι κ έ ς (κρατικές με τη στενή έννοια) υποθέσεις.
Η διάκριση των δημόσιων (κρατικών με την ευρεία έννοια) υποθέσεων σε γενικές
και τοπικές αποτελεί έτσι την αναγκαία προϋπόθεση της τοπικής αυτοδιοίκησης.
β) Το κριτήριο διάκρισης μεταξύ των γενικών και των τοπικών υποθέσεων.– Ερω-
τάται ποιο είναι το κριτήριο διάκρισης μεταξύ των γενικών και των τοπικών υπο-
θέσεων. Το ζήτημα αυτό είναι ένα από τα δυσχερέστερα και περισσότερο αμφι-
σβητούμενα ζητήματα του Πολιτειακού Δικαίου, η λύση του οποίου θεωρείται
από ορισμένους συγγραφείς15 σχεδόν αδύνατη. Εν προκειμένω οφείλει ν’ ανα-
χωρήσει κανείς από το γεγονός, ότι δεν υπάρχουν δημόσιες υποθέσεις που από
τη φύση τους είναι α π ο κ λ ε ι σ τ ι κ ά (καθαρά) τοπικές, ούτε, αντίστροφα, υπο-
θέσεις που είναι α π ο κ λ ε ι σ τ ι κ ά (καθαρά) γενικές υπό την έννοια ότι δεν εν-
διαφέρουν καθόλου τους επιμέρους τοπικούς οργανισμούς. Το ζήτημα που τίθε-
ται εδώ δεν είναι, επομένως, αν μια δημόσια υπόθεση παρουσιάζει απλώς τοπι-
κό ή γενικό ενδιαφέρον, αφού κάθε τέτοια υπόθεση έχει εν μέρει τοπικό και γενι-
κό ενδιαφέρον, αλλ’ αν σ’ αυτή π ρ ο έ χ ε ι το τοπικό ενδιαφέρον, οπότε είναι το-
13. Βλ. π.χ. Ε. Fοrsthοff, Die öffentliche Körperschaft im Bundesstaat, Eine Untersuchung über
die Bedeutung der institutionellen Garantie in den Artikeln 127 und 137 der Weimarer
Verfassung, σε «Beiträge zum Öffentlichen Recht der Gegenwart», τεύχ. 3, 1931, σ. 3 επ.·
του ίδιου, Lehrbuch des Verwaltungsrechts8, 1961, σ. 400.
14. Die Verwaltungslehre, 1869, μέρ. 1, σ. 200.
15. W. Anderson - Ε. Weidner, American City Government2, 1950, σ. 95 επ.· J. Β. Fοrdham, Local
Government Law, 1949, σ. 76.