ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

ΕΣΔΑ

Άρθρ. 6

Λ.-Α. ΣΙΣΙΛΙΑΝΟΣ

239

Εκτός πεδίου εφαρμογής του άρθρου 6 βρίσκονται, κατά κανόνα, και οι διαφορές που

αφορούν την είσοδο, τη διαμονή, και την απομάκρυνση αλλοδαπών από το έδαφος ενός

Κράτους. Με άλλα λόγια, ζητήματα τα οποία ανάγονται στην άσκηση μεταναστευτικής πο-

λιτικής εκφεύγουν, ως τέτοια, του πεδίου εφαρμογής του δικαιώματος σε δίκαιη δίκη. Έτσι,

για παράδειγμα, στην υπόθεση

Maaouia κατά Γαλλίας

το Δικαστήριο έκρινε ότι το άρθρο

6 δεν εφαρμόζεται στην απέλαση αλλοδαπών, με το σκεπτικό ότι οι σχετικές εγγυήσεις του

άρθρου 1 του 7

ου

Πρωτοκόλλου στην ΕΣΔΑ δεν θα είχαν νόημα εάν το δικαίωμα σε δίκαιη

δίκη ήταν εφαρμοστέο εν προκειμένω

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει, τέλος, η εξέλιξη της νομολογίας του ΕΔΔΑ ως προς ζη-

τήματα που ανακύπτουν από σχέσεις εργασίας στο δημόσιο τομέα. Σε μια πρώτη φάση, το

Δικαστήριο θεωρούσε ότι, κατά κανόνα, το άρθρο 6 δεν ήταν εφαρμοστέο σε διαφορές

που σχετίζονταν με την πρόσληψη, τη σταδιοδρομία και τη λήξη της εργασιακής σχέσης

των δημοσίων υπαλλήλων

, εκτός εάν η αξίωση είχε αμιγώς ή κατά κύριο λόγο οικονο-

μικό χαρακτήρα, όπως η καταβολή του μισθού

. Κρίνοντας ότι αυτή η προσέγγιση εμφά-

νιζε δυσκολίες κατά την εφαρμογή της, το Δικαστήριο υιοθέτησε, σε μια δεύτερη φάση,

ένα «λειτουργικό» κριτήριο βασισμένο στη φύση των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων του

δημοσίου υπαλλήλου. Πράγματι, στην υπόθεση

Pellegrin κατά Γαλλίας

, το Τμήμα Ευρείας

Σύνθεσης έκρινε ότι το άρθρο 6 εφαρμόζεται στις διαφορές που προκύπτουν από εργασια-

κές σχέσεις στο δημόσιο, εκτός εάν τα καθήκοντα και οι υποχρεώσεις του ενδιαφερομένου

σχετίζονται με την άσκηση εξουσιών δημοσίου δικαίου και κατατείνουν στην προστασία

των γενικών συμφερόντων του Κράτους ή άλλων δημοσίων αρχών

Με την υπόθεση

Vilho Eskelinen κατά Φινλανδίας

, το Τμήμα Ευρείας Σύνθεσης προχώρησε

ακόμη ένα βήμα, αποδίδοντας ιδιαίτερη έμφαση στην καταρχήν εφαρμογή του δικαιώμα-

τος σε δίκαιη δίκη στις εργασιακές σχέσεις στον δημόσιο τομέα. Έτσι, το Δικαστήριο τεκ-

μαίρει, πλέον, την εφαρμογή του άρθρου 6, εκτός εάν συντρέχουν σωρευτικά δύο προϋ-

ποθέσεις: α) το εσωτερικό δίκαιο αποκλείει ρητά την πρόσβαση σε δικαστήριο για τη θέση

ή την κατηγορία προσωπικού περί της οποίας πρόκειται και β) ο εν λόγω αποκλεισμός

δικαιολογείται από «αντικειμενικούς λόγους». Τέτοιοι λόγοι πρέπει να συνδέονται όχι με

τη φύση της εργασίας του δημοσίου υπαλλήλου, όπως στην απόφαση

Pellegrin

, αλλά με

το αντικείμενο της διαφοράς του δημοσίου υπαλλήλου με το Κράτος. Ειδικότερα, προκει-

μένου να αποκλείσει την εφαρμογή των εγγυήσεων του άρθρου 6, το Κράτος θα πρέπει να

αποδείξει ότι η διαφορά συνάπτεται προς την άσκηση κρατικών εξουσιών ή ότι αφορά τον

ειδικό δεσμό «εμπιστοσύνης και πίστης» μεταξύ αυτού και του υπαλλήλου

. Είναι σαφές,

επομένως, ότι η νομολογία του Δικαστηρίου έχει μετεξελιχθεί σημαντικά διευρύνοντας

εντυπωσιακά την εφαρμοσιμότητα του άρθρου 6 στις εργασιακές σχέσεις στον ευρύτερο

δημόσιο τομέα.

50. ΕΔΔΑ,

Maaouia κ. Γαλλίας

(Ευρεία Σύνθεση), 5.10.2000, παρ. 35 επ. Βλ., επίσης, προκειμένου περί της

έκδοσης αλλοδαπών, ΕΔΔΑ,

Mamatkulov and Askarov κ. Τουρκίας

(Ευρεία Σύνθεση), 4.2.2005, παρ. 80.

51. ΕΔΔΑ,

Massa κ. Ιταλίας

, 24.8.1993, παρ. 26.

52. Βλ. τις υποθέσεις που αναφέρονται στην απόφαση ΕΔΔΑ,

Pellegrin κ. Γαλλίας

(Ευρεία Σύνθεση),

8.12.1999, παρ. 59.

53. ΕΔΔΑ,

Pellegrin κ. Γαλλίας

, ό.π., παρ. 66.

54. ΕΔΔΑ,

Vilho Eskelinen κ. Φινλανδίας

(Ευρεία Σύνθεση), 19.4.2007, παρ. 50 επ. Βλ. επίσης

Βακα κ.

Ουγγαρίας

(Ευρεία Σύνθεση), 23.6.2016, παρ. 100 επ.