ΔΙΑΔΙΚΑΣΤΙΚΑ ΣΦΑΛΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΚΥΡΩΣΗ ΤΩΝ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ

32 / 42

ΔΙΑΔΙΚΑΣΤΙΚΑ ΣΦΑΛΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΚΥΡΩΣΗ ΤΩΝ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ
244
ευρώ, εφόσον η διοίκηση δεν είχε τη δυνατότητα να επιβάλει πρόστιμο χαμηλότερο
από το προβλεπόμενο στον νόμο ελάχιστο για τη διαπιστωθείσα παράβαση. Αντιθέ-
τως, ακυρώθηκε λόγω αναρμοδιότητας δεύτερο πρόστιμο ύψους 20.000 ευρώ, με
το οποίο ασκήθηκε η νόμιμη εξουσία επιμέτρησης41 . Όταν, λοιπόν, η προσβαλλό-
μενη πράξη κινείται, με βάση το πραγματικό της υπόθεσης, εντός πεδίου διακριτι-
κής ευχέρειας του οργάνου, καταλείπεται περιθώριο οφέλους για τον προσφεύγο-
ντα από την ακύρωσή της και ο προβαλλόμενος διαδικαστικός λόγος γίνεται δεκτός·
αντιθέτως, όταν η διοίκηση εξαντλεί τα όρια της διακριτικής της ευχέρειας υπέρ του
ενδιαφερόμενου, θα απορριφθεί ως αλυσιτελής ο διαδικαστικός λόγος ακυρώσεως.
Η έλλειψη ωφέλειας από το ακυρωτικό αποτέλεσμα συνδέεται με την υποχρέωση συμ-
μόρφωσης της διοίκησης που θα είχε ως συνέπεια η αποδοχή του προτεινόμενου λό-
γου42: Όλοι οι λόγοι ακυρώσεως που δεν αίρουν την εκ του ουσιαστικού δικαίου υπο-
χρέωση της διοίκησης να επανέλθει, κατά τη διαδικασία συμμόρφωσης, με πράξη
όμοιου περιεχομένου θα πρέπει να χαρακτηρισθούν ως αλυσιτελείς. Η ΣτΕ (Ολομ.)
530/2003 αναφέρθηκε καταρχάς στη νόμιμη συγκρότηση ή σύνθεση συλλογικού ορ-
γάνου, γνωμοδοτικού43 ή αποφασίζοντος44 , της διοίκησης, γρήγορα όμως η νομολο-
γία προχώρησε στην επέκταση του νέου κανόνα σε όλους τους διαδικαστικούς λόγους
ακυρώσεως45, συμπεριλαμβανομένης και της παραβίασης του δικαιώματος ακροάσε-
ως46. Ωστόσο, με την απόφαση ΣτΕ (Ολομ.) 4447/201247 η προβολή λόγου σχετικά με
την παράλειψη ακρόασης του ενδιαφερόμενου έγινε αντικείμενο ενός νεότερου και δι-
ευρυμένου κανόνα αλυσιτέλειας, ο οποίος δεν συνδέεται πλέον με την ύπαρξη δέσμι-
ας αρμοδιότητας48 . Τέλος, ως αλυσιτελείς λόγοι ακυρώσεως κρίθηκαν επίσης πλημ-
μέλειες της αιτιολογίας49, η μη τήρηση της προβλεπόμενης στον νόμο γνωμοδοτικής
διαδικασίας50, όπως και η αναρμοδιότητα του οργάνου που εξέδωσε την πράξη51 , κα-
41. ΣτΕ 671/2011.
42. Γώγος, Χαριστήριο εις Λ. Θεοχαρόπουλο και Δ. Κοντόγιωργα-Θεοχαροπούλου, τ. 1, σ. 74, Παυ-
λίδου, ΕφημΔΔ 2015, σ. 256. Πρβλ. επίσης Kapsali, Les droits des administrés dans la procédure
administrative non contentieuse, παρ. 584, σ. 478.
43. ΣτΕ ΕΑ 797/2004, Αρμ 2004, σ. 1475.
44. ΣτΕ 1172/2016, 320/2006.
45. ΣτΕ 3989/2005.
46. ΣτΕ 2916/2007, 345/2003.
47. ΕΔΔΔΔ 2013, σ. 88=ΝοΒ 2013, σ. 467.
48. Βλ. κατωτέρω Κεφ. ΙΙΙ, Γ.
49. ΣτΕ ΕΑ 80-83/2005.
50. ΣτΕ 3813/2010.
51. ΣτΕ (Ολομ.) 982/2012, ΣτΕ 3380, 972/2011, 2916/2007, 3290/2004. Επίσης ΣτΕ ΕΑ 190/2015,
949/2011.