ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΠΟΙΝΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ

Κυπριακό Ποινικό Δίκαιο - Ειδικές Εμφανίσεις του Εγκλήματος

της βλάβης, κατά τη γνωστή διάκριση του Feinberg (βλ. ανωτέρω υπό A. 3. 2). Όμως,

αν δεχθεί κανείς ότι μόνη η δυνατότητα προσβολής αρκεί, αν δεν απαιτηθεί δηλαδή

ύπαρξη

οχληρίας

, το αξιόποινο δεν δικαιολογείται ούτε έτσι. Το γεγονός της μη αντι-

κατάστασης αυτών των παραδοσιακών «άγραφων» αδικημάτων στη Βρετανία είναι

όντως άξιο απορίας

148

Τα προβλήματα με τη συνωμοσία γενικά ως μορφή ευθύνης είναι πρακτικά αυτά που

αναφέρθηκαν σε σχέση με την κατασκευή ‘joint criminal enterprise’, αλλά οξυμένα

εδώ, επειδή δεν απαιτείται τέλεση του εγκλήματος. Το

ερώτημα

που τίθεται είναι: πό-

σο η διευκόλυνση της αστυνομίας και των δικαστηρίων δικαιολογεί την προσώθη-

ση της ποινικής προστασίας σε στάδια πριν από την προπαρασκευή, με μόνο το επι-

χείρημα ότι η ομαδική δράση ψυχολογικά δεσμεύει τα μέλη της ομάδας στην παρα-

νομία, καθιστώντας έτσι τη συνωμοσία εξ ορισμού ιδιαίτερα επικίνδυνη; Είναι φανε-

ρό, ότι η όλη σύλληψη της συνωμοτικής ευθύνης είναι ένας αναχρονισμός, αίτιος σο-

βαρών προβλημάτων τόσο δογματικών όσο και δικαιοπολιτικών. Ο νομοθέτης κα-

λείται συνεπώς να μεταρρυθμίσει εκ θεμελίων όλη αυτή την ποινική ύλη, μεταφέρο-

ντας ό,τι θεωρεί ακόμη άξιο μομφής στα από συστηματικής απόψεως καταλληλότερα

Κεφάλαια περί προστασίας της περιουσίας ή των «ηθών» και εστιάζοντας περαιτέρω

ως προς τα εγκλήματα της δεύτερης κατηγορίας στη γενετήσια αυτοδιάθεση και την

απαγόρευση οικονομικής εκμετάλλευση της γενετήσιας σφαίρας.

Όπως τονίζεται

149

, στην κοινοδικαιική συνωμοσία η απροσφορότητα συνεκτιμάται σε

κάπως μεγαλύτερο εύρος από ό,τι συμβαίνει με την θετικού-γραπτού δικαίου συνω-

μοσία, που είναι επ’ αυτού αυστηρότερη. Μετά την

DPP v Nock; DPP v Alsford

(1978),

συνωμοσία του κοινοδικαίου δεν στοιχειοθετείται καθόλου όταν ειδικά το έννομο

αγαθό δεν μπορούσε να τεθεί σε κίνδυνο κατά το χρόνο της αθέμιτης συμφωνίας

(π.χ. όταν οι δράστες συμφωνούν να «χρησιδανειστούν» ένα ξένο βιβλίο, αυτό είχε

148. Βλ. περί όλων αυτών Card 2008: 595-6, 602-5, Herring 2008: 812, Allen 2009: 297-9,

Ormerod 2008: 429-31, Loveless 2008: 690-3, που αναφέρεται σε ένα χαρακτηριστικό από-

σπασμα από την

Knuller

ως προς τη διαφθορά των ηθών, συγκεκριμένα τις εξής φράσεις

του Lord Reid: ‘[…] [I]f people choose to corrupt themselves in this way that is their affair

and the law will not interfere. But no licence is given to others to encourage the practice’

(ό.π.π.: 692). Μια συστέλλουσα το αξιόποινο της προσβολής της δημόσιας αιδούς περίπτωση

(στοματικός έρωτας σε φουαγιέ τράπεζας μετά τα μεσάνυχτα, που θεάθηκε αργότερα από στέ-

λεχος της τράπεζας μέσω καταγραφής του συμβάντος από κάμερα κλειστού κυκλώματος), βλ.

στην

Rose v DPP

(2006), στην οποία αναφέρεται επίσης η συγγραφέας (ό.π.π.: 693). Βλ. ακό-

μη Dobson 2002: 43-4. Από τη νομολογία για την προσβολή της αιδούς, βλ. και

R v Hamilton

(2007),

R v Rowley

(1991),

R v Gibson and Sylverie (1990)

May

(1989),

Mayling

(1963).

Πρβλ. από τον βορειοαμερικανικό χώρο, όπου η συνταγματική προστασία των δικαιωμάτων

έκφρασης είναι πιο ανελαστική, την ανάλυση του Schaberg 1980: passim. Για μια κοινωνιοϊ-

στορική προσέγγιση της ποινικής προστασίας από «ανάρμοστη» συμπεριφορά και της μετά-

θεσης του ενδιαφέροντος από την προάσπιση της δημόσιας τάξης προς αυτήν του ηθικού χα-

ρακτήρα ή του σεβασμού των άλλων, βλ. Farmer 2011: passim (και δη 281-9). Για την δικαιο-

ηθική προβληματική της ιδιωτικής διάδοσης του «ασέμνου» διασυνοριακά μέσω της ψηφια-

κής τεχνολογίας, βλ. Green 2012: passim.

149. Από τον Card 2008: 606.