Η ΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ

δων την προθεσμία, παρά τον κανόνα ότι «προθεσμίες που αρχίζουν με την επί-

δοση εγγράφου τρέχουν εναντίον και εκείνου με παραγγελία του οποίου έγινε η

επίδοση» (άρθρ. 144 παρ. 2 ΚΠολΔ). Δηλαδή, ο θάνατος εκείνου, με παραγγελία

του οποίου επιδόθηκε το έγγραφο, δεν ασκεί καμία επίδραση στη διαδρομή της

προθεσμίας για εκείνον προς τον οποίο έγινε η επίδοση, αλλά εξακολουθεί αυτή

να τρέχει και να συμπληρώνεται με την πάροδο του από το νόμο καθοριζόμε-

νου χρονικού ορίου αυτής. Αντίθετη εκδοχή θα είχε ως συνέπεια τη χωρίς σοβα-

ρό λόγο διακοπή της προθεσμίας και για τον εξακολουθούντα να ζει προς τον

οποίο έγινε η επίδοση, χωρίς να εξυπηρετεί ουδόλως την οικονομία της δίκης

365

Τέλος, οποιαδήποτε πράξη εκτέλεσης γίνεται σε βάρος του καλούμενου πριν

την παρέλευση της τετράμηνης προθεσμίας για αποποίηση της κληρονομίας ή

πριν το διορισμό κηδεμόνα σχολάζουσας κληρονομίας είναι άκυρη

366

. Η απαγό-

365. ΑΠ 712/2002 NOMOS· πρβλ. και ΑΠ 751/2013 δημοσιευμένη στην ιστοσελίδα areiospagos.

gr κατά την οποία:

«... Από τη διάταξη του άρθρου 518 παρ.2 ΚΠολΔ, κατά την οποία, αν

δεν επιδοθεί η απόφαση, η προθεσμία της έφεσης είναι τρία χρόνια, που αρχίζουν από τη

δημοσίευση της απόφασης που περατώνει τη δίκη, σε συνδυασμό με τη διάταξη της παρ.3

του ίδιου άρθρου, κατά την οποία, αν ο διάδικος που δικαιούταν να ασκήσει έφεση πέ-

θανε, η προθεσμία της έφεσης αρχίζει από την επίδοση της απόφασης που περατώνει τη

δίκη στους καθολικούς διαδόχους ή τους κληροδόχους, προκύπτει, ότι για τους κληρονό-

μους και κληροδόχους - ως προς τους οποίους η προθεσμία της έφεσης αρχίζει από την

επίδοση σ’ αυτούς της απόφασης που περατώνει τη δίκη - δεν εφαρμόζεται η καταχρη-

στική τριετής προθεσμία (ΑΠ 1017/1983 Δ 15.412)...».

366. Ως εκ τούτου, η απόφαση ΜΠρΑθ 434/2010 ΝοΒ 2010, 2011, είναι μερικώς εσφαλμένη. Και

αυτό γιατί κατά τις παραδοχές της :

«…ως ανήκοντα στην κυριότητα του οφειλέτη ακίνη-

τα, για την εφαρμογή της διατάξεως αυτής, νοούνται και τα ακίνητα της κυριότητας του

υπ` αυτού κληρονομηθέντος προσώπου κατά το στάδιο της εκκρεμμότητας της κληρονο-

μιαίας περιουσίας, δηλαδή από το θάνατο του κληρονομούμενου έως τη μεταγραφή της

αποδοχής της κληρονομιάς. Διότι ορίζεται μεν στις διατάξεις των άρθρων 1193, 1846 και

1198 του ΑΚ ότι «μεταγράφεται... κάθε αποδοχή κληρονομιάς ή κληροδοσίας, εφόσον με

αυτή περιέρχεται στον κληρονόμο ή στον κληροδόχο ακίνητο της κληρονομιάς ...» (1193),

ότι «ο κληρονόμος αποκτά αυτοδικαίως της κληρονομιά μόλις γίνει η επαγωγή, με την επι-

φύλαξη της διατάξεως του άρθρου 1198» (1846) και ότι «χωρίς μεταγραφή στις περιπτώ-

σεις των άρθρων 1192 εδάφια 1 έως 4 και 1193 δεν επέρχεται η μεταβίβαση της κυριό-

τητας του ακινήτου ...» (1198). Όμως, εν όψει των διατάξεων των άρθρων 1710 και 1199

ΑΚ, που ορίζουν ότι «κατά το θάνατο του προσώπου η περιουσία του ως σύνολο (κληρο-

νομιά) περιέρχεται από το νόμο ή από διαθήκη σε ένα ή περισσότερα πρόσωπα (κληρονό-

μοι)» (1710) και ότι «με τη μεταγραφή κατά το άρθρο 1193 η κυριότητα ή άλλο εμπράγ-

ματο δικαίωμα πάνω σε ακίνητο θεωρούνται ότι περιήλθαν στον κληρονόμο ... από το θά-

νατο του κληρονομούμενου ...» (1199), η μεν κυριότητα του κληρονομιαίου ακινήτου με το

θάνατο του κυρίου παύει να υπάρχει γι’ αυτόν, με την αυτοδίκαιη δε περιέλευση της περι-

ουσίας του ως συνόλου στον κληρονόμο, ο τελευταίος αποκτά αυτοδικαίως το κληρονομι-

κό δικαίωμα που αποτελεί την ιδιάζουσα - λόγω της άνω αναδρομικής ενέργειας της με-