Η ΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ
102
γωγής, αυτοδίκαια, άνευ γνώσης, βούλησης και συναίνεσής του. Η κτήση αυτή,
όπως αναφέρθηκε, είναι προσωρινή. Όμως, τίποτα δεν αναιρεί το χαρακτήρα
της ως γνήσιας κληρονομικής διαδοχής, ως μορφής παράγωγης μεταβιβαστι-
κής κτήσης. Η κτήση αυτή, όπως αναφέρθηκε, τελεί υπό τη διαλυτική αίρεση ότι
ο κληρονόμος δεν θα την αποποιηθεί, έτσι ώστε αποποιούμενου του τελευταίου,
να θεωρείται ότι ουδέποτε συντελέστηκε η κτήση στο πρόσωπό του, ενώ ανα-
δρομικά καλείται εκείνος ο οποίος θα καλείτο εάν ο αποποιηθείς δεν υπήρχε, με
το χρόνο της επαγωγής να παραμένει πάντοτε ο χρόνος του θανάτου του κλη-
ρονομουμένου, χωρίς να εμφανίζεται κανένα χρονικό κενό στην ιδιοκτησιακή
συνέχεια της κληρονομιαίας περιουσίας.
Αυτή η αυτοδίκαιη κτήση επιφέρει, όπως χαρακτηριστικά λέγεται, σύγχυση ή
ανάμειξη μεταξύ των δύο περιουσιών, της κληρονομιαίας που περιέρχεται στον
κληρονόμο και της ίδιας του κληρονόμου372. Κατ’ ακριβολογία, δεν υπάρχει σύγ-
χυση, αλλά απορρόφηση της περιουσίας του θανόντος από την περιουσία του
κληρονόμου ήδη τη στιγμή της επαγωγής373. Αυτό άλλωστε είναι το περιεχόμε-
νο του άρθρου 1710 παρ. 1 ΑΚ, η αυτοδίκαιη περιέλευση της περιουσίας του θα-
νόντος στον κληρονόμο, σε συνδυασμό με το άρθρο 1901 εδ’ α, κατά το οποίο
ο κληρονόμος ευθύνεται και με τη δική του περιουσία για τις υποχρεώσεις της
κληρονομίας374.
Σε περίπτωση όμως αποποίησης, η απορρόφηση της περιουσίας του θανόντος
από την περιουσία του κληρονόμου θεωρείται ουδέποτε συντελεσθείσα, κατά το
γράμμα του νόμου (1856 ΑΚ), με συνέπεια όλες οι ενδιάμεσες σχέσεις να ανατρα-
πούν αναδρομικά. Επομένως, αυτό που υποστηρίζεται375, ότι δήθεν δεν επέρχε-
ται σύγχυση των περιουσιών με την επαγωγή, αλλά το πρώτον με την απώλεια
του δικαιώματος αποποίησης, και ότι στο μεσοδιάστημα υφίσταται απλά αδρά-
νεια των απαιτήσεων υπέρ και κατά του κληρονόμου που θα αποσβήνονταν δια
συγχύσεως, δεν ευσταθεί. Και όχι μόνο επειδή με τη θέση αυτή παραβιάζεται το
γράμμα και το πνεύμα του νόμου, που επιφέρει την αυτοδίκαιη ανάμειξη των πε-
ριουσιών ήδη τη στιγμή της επαγωγής, αλλά και επειδή στηρίζεται σε ένα λογικό,
παρά νομικό επιχείρημα, ότι απόσβεση δια σύγχυσης και αναδρομική αναβίωση
δεν μπορούν να συντελεστούν, διότι δεν συμβιβάζονται λογικά. Άλλωστε, ο ίδιος
372. Μπαλής, ΚληρΔ, § 163 αρ. 2· Βουζίκας, ΚληρΔ, § 18 VIII· Σπυριδάκης, ΚληρΔ,158.8α.
373. Έτσι ακριβώς και ο Muscheler, Erbrecht, § 19, αρ. 1080 («An sich ist der Erbe vom Erbfall an
vollgültiger Inhaber aller Nachlassrechte»).
374. Για την δυνατότητα προστασίας του κληρονόμου έναντι δανειστών της κληρονομίας βλ.
Παντελίδου, ΕλλΔνη 2016, 973.
375. Απ. Γεωργιάδης, ΚληρΔ, § 38, υποσ. 8, § 39, αρ. 33· Αστ. Γεωργιάδης, εις ΑΚ Γεωργιάδη-
Σταθόπουλου, άρθρο 1846, αρ. 13· Παπαντωνίου, § 12, σελ. 60-61.