ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

28 / 40

568 Κ. ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η επίλυση των διαφορών από το Διεθνές Δικαστήριο των Ηνωμένων Εθνών
κότητάς του να λαμβάνει μέρος στο έργο του Δικαστηρίου8. Από το άλλο μέρος έχει ως
σκοπό να εξασφαλίσει την απόδοση της δέουσας προσοχής στα επιχειρήματα υπέρ του
διαδίκου που τον διόρισε9.
1.4 Σύσταση Τμημάτων
Μία διαφορά που υποβάλλεται ενώπιον του Δικαστηρίου δεν είναι υποχρεωτικό να
επιλυθεί από την Ολομέλεια των δεκαπέντε δικαστών. Το Άρθρο 26 ΚατΔΔ παρέχει τη
δυνατότητα της συγκρότησης Τμημάτων που αποτελούνται από τρεις ή περισσότερους
δικαστές για την επίλυση είτε ειδικών κατηγοριών υποθέσεων, όπως για παράδειγμα
εργατικών υποθέσεων ή υποθέσεων που αφορούν τις μεταφορές και τις συγκοινωνί-
ες [Άρθρο 26 (1)], είτε οποιασδήποτε συγκεκριμένης διαφοράς μετά από σχετικό αίτη-
μα των διάδικων Κρατών [Άρθρο 26 (2)]10. Στην τελευταία περίπτωση η σύνθεση του
Τμήματος, δηλαδή, η επιλογή των δικαστών που θα απαρτίζουν το Τμήμα, γίνεται από
το Δικαστήριο με την συγκατάθεση των διάδικων Κρατών. Η σύσταση Τμήματος σε δι-
αρκή βάση για την επίλυση συγκεκριμένων κατηγοριών διαφορών την οποία προβλέ-
πει το Άρθρο 26 (1) ΚατΔΔ πραγματοποιήθηκε τον Ιούλιο 1993. Συγκεκριμένα, συνε-
στήθη επταμελές Τμήμα για Ζητήματα Περιβάλλοντος, η θητεία του οποίου ανανεώθηκε
το Φεβρουάριο 2003 για επιπλέον τρία έτη, έως το Φεβρουάριο 200611. Ωστόσο, επει-
δή καμία διαφορά δεν υπεβλήθη σ’ αυτό το Δικαστήριο απεφάσισε να μην ανανεώσει
περαιτέρω τη θητεία του 12.
Η σύσταση ad hoc Τμήματος όπως προβλέπει το Άρθρο 26 (2) έγινε για πρώτη φορά
στην Υπόθεση Οριοθέτησης της Θαλάσσιας Περιοχής του Κόλπου του Μέην (Maine)
(ΗΠΑ-Καναδάς) το 1982 13. Τα δύο διάδικα κράτη συμφώνησαν να εκδικασθεί η μετα-
ξύ τους διαφορά από πενταμελές Τμήμα του Δικαστηρίου. Επιπλέον, ο Αμερικανός δι-
καστής του Δικαστηρίου και ο ad hoc δικαστής του Καναδά συμφώνησαν για το ποιοι
θα ήταν οι υπόλοιποι τρεις δικαστές που θα συμμετείχαν στη σύνθεση του Τμήματος.
Η συμφωνία προέβλεπε πως εάν το Δικαστήριο δεν ενέκρινε τη σύνθεση του Τμήματος
που επιθυμούσαν τα μέρη η διαφορά θα υποβαλλόταν σε διαιτησία. Το Δικαστήριο
8. Case Concerning Application of the Convention on the Prevention and Punishment of the
Crime of Genocide (Bosnia and Herzegovina v. Yugoslavia) (Provisional Measures), Order of
13 September 1993, ICJ Reports 1993, 325, 408-409, §§ 4-6 (Separate Opinion of Judge ad hoc
Lauterpacht). Βλ. επίσης την Διιστάμενη Γνώμη του Δικαστή ad hoc Thomas Franck στην Υπόθεση
που Αφορά την Κυριαρχία στο Palau Ligitan και Palau Sipadan (Ινδονησία-Μαλαισία), η οποία
αναφέρεται στο ίδιο ζήτημα. Case Concerning Sovereignty over Palau Ligitan and Palau Sipadan
(Indonesia/Malaysia) (Merits), ICJ Reports 2002, 625, 693-694, §§ 9-12 (Dissenting Opinion of
Judge ad hoc Τh. Franck). Βλ. Valticos 1997, 11-12.
9. Eyffinger 1996, 164-165.
10. Thirlway 2016, 19-20.
11. ICJ Yearbook 2002-2003, No. 57, 22.
12.
13. Case Concerning Delimitation of the Maritime Boundary in the Gulf of Maine Area (Canada-
USA), Order of 20 January 1982, ICJ Reports 1982, 3.
1108
1109