42 / 52
306
Μ. ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ
ΕΝΔΙΚΑ ΜΕΣΑ ΚΑΤΑ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ
Παρατηρήσεις
Ο αναιρεσείων, εκτός από τους αναφερόμενους στην έκθεση αναιρέσεως λόγους, μπορεί
να προτείνει και άλλους λόγους αναιρέσεως -τους αποκαλούμενους
πρόσθετους λόγους
-
με τις προϋποθέσεις που καθορίζονται στη ρύθμιση του άρθρου 509 παρ. 2 ΚΠΔ. Η συ-
γκεκριμένη δυνατότητα φαίνεται, εν πολλοίς, να αποτελεί αντιστάθμισμα της καθιερωθεί-
σας στο άρθρο 514 εδ. γ΄ ΚΠΔ αρχής της απαγορεύσεως ασκήσεως δεύτερης αναιρέσεως
από τον ίδιο διάδικο εναντίον της ίδιας αποφάσεως, με την έννοια της αποτροπής των ανε-
πιεικών για τον κατηγορούμενο αποτελεσμάτων που θα μπορούσαν να ανακύψουν από την
μετά την άσκηση της αναιρέσεως (και την παρέλευση της προθεσμίας ασκήσεώς της) διαπί-
στωση υπάρξεως σφαλμάτων της προσβαλλόμενης αποφάσεως, τα οποία δεν προβλήθη-
καν ως λόγοι με την έκθεση αναιρέσεως (βλ.
Μαργαρίτη
, Ποινική Δικονομία - Ένδικα Μέσα,
IV Αναίρεση κατά αποφάσεων, 2015, σελ. 304). Μέχρι δε το έτος 1979, οπότε και ορίστη-
κε, με το άρθρο 9 του Ν 969/1979, ως αφετηρία της προθεσμίας ασκήσεως της αναιρέσεως
η καταχώρηση της αποφάσεως καθαρογραμμένης στο τηρούμενο από τη γραμματεία του
ποινικού δικαστηρίου ειδικό βιβλίο (: άρθρο 473 παρ. 3 ΚΠΔ), η ενεργοποίηση των πρό-
σθετων λόγων αναιρέσεως ήταν σε πρακτικό επίπεδο ο κανόνας: ενόψει του ότι ως αφετη-
ρία της προθεσμίας αναιρέσεως οριζόταν τότε η δημοσίευση της αποφάσεως, ο κατηγορού-
μενος ήταν υποχρεωμένος να ασκήσει την αναίρεση πριν από την καθαρογραφή της, περι-
λαμβάνοντας στη σχετική έκθεση έναν απλώς παραδεκτό, αλλά επί της ουσίας φανταστικό
- αβάσιμο λόγο (: «τυπικό», όπως αποκαλούνταν), προκειμένου αργότερα, όταν θα λάμβανε
γνώση του κειμένου της καθαρογραμμένης αποφάσεως, να προβάλει παραδεκτά (: όπως θα
εκτεθεί αναλυτικότερα παρακάτω) τους πρόσθετους λόγους αναιρέσεως, οι οποίοι έτσι απο-
τελούσαν ουσιαστικά «το αληθινό αναιρετήριο» (:
Ανδρουλάκης
, Θεμελιώδεις έννοιες της
ποινικής δίκης, 2η έκδ. 1994, σελ. 418).
Σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 509 παρ. 2 ΚΠΔ, όπως ισχύει σήμερα, μετά την αντικα-
τάστασή της με το άρθρο 20 του ΝΔ 1160/1972, «εκτός από τους λόγους που αναφέρονται
στην έκθεση για την αναίρεση (άρθρο 473 παρ. 2 και 474 παρ. 2), μπορεί να προταθούν και
πρόσθετοι λόγοι με έγγραφο που κατατίθεται δεκαπέντε τουλάχιστον ημέρες πριν από την
ορισμένη για τη συζήτηση της αναίρεσης ημέρα στο Γραμματέα της Εισαγγελίας του Αρείου
Πάγου, και συντάσσεται ατελώς σχετική έκθεση επάνω στα έγγραφα που κατατίθενται· αν
δεν τηρηθεί η παραπάνω προθεσμία, οι πρόσθετοι λόγοι είναι απαράδεκτοι. Στη συζήτηση
ύστερα από αναβολή το έγγραφο των πρόσθετων λόγων αναίρεσης κατατίθεται δεκαπέντε
ημέρες πριν από την ορισμένη νέα δικάσιμο· διαφορετικά είναι απαράδεκτο».
Αναφορικά με τη συγκεκριμένη δυνατότητα προβολής πρόσθετων λόγων αναιρέσεως θα
πρέπει να σημειωθούν τα ακόλουθα: