45 / 52
Μ. ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ
309
ΑΝΑΙΡΕΣΗ
θεση διατυπώσεως λόγου στην έκθεση του ενδίκου μέσου (βλ.
Τριανταφύλλου,
ό.π., σελ.
1023).
Τρίτον
, σε αντίθεση με ό,τι ισχύει στο χώρο του αστικού δικονομικού δικαίου (βλ. άρθρο
569 παρ. 2 ΚΠολΔ), προϋπόθεση του παραδεκτού των πρόσθετων λόγων στην ποινική δίκη
δεν αποτελεί η προσβολή μ’ αυτούς των ίδιων κεφαλαίων της αποφάσεως που προσβλήθη-
καν με την αίτηση αναιρέσεως ή των κεφαλαίων που αναγκαστικά συνέχονται με αυτά, αλ-
λά είναι δυνατή η επέκταση του αναιρετικού ελέγχου με τους πρόσθετους λόγους και σε άλ-
λα - διαφορετικά από εκείνα που ήδη προσβλήθηκαν με την αναίρεση - κεφάλαια της απο-
φάσεως.
Τέταρτον
, οι πρόσθετοι λόγοι αναιρέσεως ασκούνται με αυτοτελές δικόγραφο που κατα-
τίθεται στο
Γραμματέα της Εισαγγελίας του Αρείου Πάγου
και
συντάσσεται ατελώς σχετι-
κή έκθεση εγχειρίσεως
επάνω στα έγγραφα που κατατίθενται (: ΑΠ 1122/2015, ό.π.). Σύμ-
φωνα με την παρ. 3 του άρθρου 505 ΚΠΔ, υποβάλλονται ατελώς και δύο αντίγραφα προ-
σθέτων λόγων, όπως υποβάλλονται και δύο αντίγραφα της εκθέσεως αναιρέσεως και τυχόν
υπομνημάτων του αναιρεσείοντος. Στη νομολογία του Ακυρωτικού μας έχει επικρατήσει η
άποψη ότι ο νόμος επιφυλάσσει διατυπώσεις διαφορετικές από εκείνες που πρέπει να τηρη-
θούν για την άσκηση της ίδιας της αναιρέσεως και γενικότερα των ένδικων μέσων και ο ως
άνω τρόπος ασκήσεως των πρόσθετων λόγων είναι ο
μοναδικός
. Ως εκ τούτου έχει νομολο-
γηθεί ότι πρόσθετοι λόγοι δεν μπορούν να προταθούν με αίτηση- δήλωση, η οποία επιδίδε-
ται στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου (: ΑΠ 2345/2003 ΠοινΔικ 2004, 673), ούτε με κατά-
θεση δικογράφου στο γραμματέα του Πρωτοδικείου (: ΑΠ 481/2007, ό.π.) ή με υπόμνημα,
επί του οποίου συνετάχθη έκθεση εγχειρίσεως υπομνήματος, όχι έκθεση καταθέσεως προ-
σθέτων λόγων (: ΑΠ 800/2006 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ) ή με προφορική δήλωση και σύνταξη εκθέσε-
ως ενώπιον του γραμματέα του δικαστηρίου που εξέδωσε την προσβαλλομένη απόφαση
ή του γραμματέα του Ειρηνοδικείου (: ΑΠ 80/1962 ΠοινΧρ 1962, αλλά ούτε και με εγχείρι-
ση του σχετικού δικογράφου στο διευθυντή της φυλακής από τον κρατούμενο αναιρεσείο-
ντα (: ΑΠ 323/1968 ΠοινΧρ 1968, 545, ΑΠ 10/1975 ΠοινΧρ 1975, 398, ΑΠ 203/1986 ΠοινΧρ
1986, 513, ΑΠ 829/1986 ΠοινΧρ 1986, 761, ΑΠ 303/2013, ΑΠ 454/2013 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ, ΑΠ
456/2013 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ, ΑΠ 713/2014 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ, ΑΠ 366/2015 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ, βλ. όμοια
από τη θεωρία και
Κονταξή
, ό.π., σελ. 3122). Υποστηρίζεται, δηλαδή, ότι και αν ακόμη κρα-
τείται στη φυλακή ο αναιρεσείων, έχει την ευχέρεια να ασκήσει το δικαίωμα υποβολής πρό-
σθετων λόγων με αντιπρόσωπο που έχει λάβει ειδική προς τούτο εντολή, χωρίς να υποβάλ-
λεται σε ένα δυσανάλογο εμπόδιο στο να ασκήσει το δικαίωμα της προσβάσεως στον Άρειο
Πάγο κατά παραβίαση του αρ. 6 παρ. 1 ΕΣΔΑ, καθόσον αυτός, εάν είναι χαμηλού εισοδή-
ματος και δεν έχει τη δυνατότητα διορισμού συνηγόρου, δύναται να ζητήσει από τον Πρόε-
δρο του Αρείου Πάγου διορισμό συνηγόρου, κατ’ αρ. 6 Ν 3226/2004, ο οποίος και δύναται
να ασκήσει κατά την άνω διατύπωση τους πρόσθετους λόγους και να τηρήσει, με κύρωση
απαραδέκτου, τη διάταξη του αρ. 509 παρ. 2 ΚΠΔ (: ΑΠ 366/2015, ό.π.). Η νομολογιακή αυ-
τή θέση δικαίως κατακρίνεται από τη θεωρία (βλ. (:
Καρράς
, Ποινικό Δικονομικό Δίκαιο, 2η