43 / 52
Μ. ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ
307
ΑΝΑΙΡΕΣΗ
Πρώτον
, το μοναδικό ένδικο μέσο στο οποίο επιτρέπεται η δυνατότητα προβολής πρό-
σθετων λόγων είναι η αίτηση αναιρέσεως
κατά αποφάσεως
(:
Μαργαρίτη,
ό.π., σελ. 332).
Μέχρι το έτος 1972 προβλεπόταν αντίστοιχη δυνατότητα και στην περίπτωση του ενδίκου
μέσου της αιτήσεως αναιρέσεως κατά βουλεύματος· η δυνατότητα, όμως, αυτή καταργή-
θηκε με το άρθρο 16 του ΝΔ1160/1972 (: άρθρο 485 παρ. 2 ΚΠΔ, όπου ορίζεται ρητά ότι
«πρόσθετοι λόγοι για αναίρεση βουλευμάτων πέρα από όσους περιλαμβάνονται στη σχε-
τική έκθεση δεν μπορούν να προταθούν από εκείνον που ασκεί την αναίρεση», βλ. και ΑΠ
547/2000 ΠραξΛογΠΔ/Κείμενα Ποιν. Απόφ. ΑΠ 2000 (επιμέλεια
Γ. Συλίκος/Φ. Κλάδη
), ΑΠ
991/ 2000 ΠραξΛογΠΔ/Κείμενα Ποιν. Αποφ. ΑΠ 2000 (επιμέλεια
Γ. Συλίκος/Φ. Κλάδη
)).
Δεύτερον
, το παραδεκτό της προβολής πρόσθετων λόγων προϋποθέτει ότι
έχει ασκη-
θεί εμπρόθεσμα και νομότυπα η αναίρεση
(: ΑΠ 672/1974 ΠοινΧρ 1975, 52, ΑΠ 892/1974
ΠοινΧρ 1975, 212, ΑΠ 758/1979 ΠοινΧρ 1979, 878, ΑΠ 2020/1984 ΠοινΧρ 1985, 642,
Ι. Ζη-
σιάδης
, Ποινική Δικονομία, τόμ. Γ΄, 3η έκδ. 1977, σελ. 347-348, ΑΠ 1122/2015 ΤΝΠ ΝΟ-
ΜΟΣ), στη σχετική έκθεση αναιρέσεως θα
πρέπει οπωσδήποτε να περιλαμβάνεται ένας
τουλάχιστον παραδεκτός,
ήτοι αφενός μεν προβλεπόμενος στο άρθρο 510 ΚΠΔ, αφετέ-
ρου δε -σύμφωνα με την πάγια νομολογία του Ακυρωτικού- ορισμένος λόγος αναιρέσεως
(: ΑΠ 242/1951 ΠοινΧρ 1951, 367, ΑΠ 331/1951 ΠοινΧρ 1951, 460, ΑΠ 421/1951 ΠοινΧρ
1952, 13, όπου σχόλιο
Α.Ν. Μπουρόπουλου
, ΑΠ 457/1951 ΠοινΧρ 1952, 66, όπου σχόλιο
Α.Ν. Μπουρόπουλου
, ΑΠ 341/1952 ΠοινΧρ 1952, 444, ΑΠ 248/1958 ΠοινΧρ 1958, 591-
592, ΑΠ 50/1965 ΠοινΧρ 1965, 269, ΑΠ 472/1970 ΠοινΧρ 1971, 39, ΑΠ 669/1974 ΠοινΧρ
1975, 51, ΑΠ 892/1974 ΠοινΧρ 1975, 212, ΑΠ 629/1976 ΠοινΧρ 1977, 116, ΑΠ 350/1977
ΠοινΧρ 1977, 685, ΑΠ 843/1977 ΠοινΧρ 1978, 134, ΑΠ 647/1983 ΠοινΧρ 1983, 901, ΑΠ
1438/1986 ΠοινΧρ 1987, 170, ΑΠ 73/1987 ΠοινΧρ 1987, 314, ΑΠ 143/1987 ΠοινΧρ 1987,
330, ΑΠ 182/1987 ΠοινΧρ 1987, 605, ΑΠ 237/1987 ΠοινΧρ 1987, 715, ΑΠ 1453/1987
ΠοινΧρ 1988, 191, ΑΠ 1454/1987 ΠοινΧρ 1988, 139, ΑΠ 1506/1987 ΠοινΧρ 1988, 209,
ΑΠ 44/1996 ΠοινΧρ 1996, 1431, ΑΠ 1180/1996 ΠοινΧρ 1997, 794, ΑΠ 43/1999 ΠοινΧρ
1999, 223, ΑΠ 1873/2000 ΠοινΝομΑΠ 2000, έκδ. Νομική Βιβλιοθήκη, 2001, σελ. 507, ΑΠ
1530/2002 ΠοινΧρ 2003, 530 επ., ΑΠ 19/2005 Αρμ 2005, τεύχ. 9, όπου παρατηρήσεις
Ζα-
χαριάδη,
ΑΠ 481/2007 Αρμ 2007, 1384, ΑΠ 1521/2010 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ, ΑΠ 800/2010 ΤΝΠ
ΔΣΑ, ΑΠ 1122/2015 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ, Φράγκος, ΚΠΔ, 2011, σελ. 1200). Έτσι, η τυχόν αορι-
στία της αιτήσεως αναιρέσεως δεν μπορεί να αναπληρωθεί από τους πρόσθετους λόγους
(βλ. λ.χ. ΑΠ 242/1951, ό.π., ΑΠ 331/1951, ό.π., ΑΠ 472/1970, ό.π., ΑΠ 44/1996, ό.π., ΑΠ
1180/1996, ό.π., ΑΠ 43/99, ό.π., ΑΠ 238/2002, ΠοινΧρ 2002, 908, ΑΠ 800/2010, ό.π., ΑΠ
1057/2010 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ, ΑΠ 970/2015 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ, ΑΠ 1018/2015 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ, ΑΠ
311/2016 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ
, Ζησιάδη
, ό.π., τόμ. Γ΄, σελ. 347,
Κονταξή
, Κώδικας Ποινικής Δι-
κονομίας, 2006, σελ. 3124,
Μπουρόπουλου
, Ερμηνεία του Κώδικος Ποινικής Δικονομίας,
τόμ. Β΄, 2η έκδ. 1957, σελ. 208. βλ. πλούσιες νομολογιακές αναφορές σε
Μαργαρίτη
, ό.π.,
σελ. 310 επ., υπ. 8), ακόμη και αν είναι από εκείνους που κατά το άρθρο 511 λαμβάνο-
νται υπόψη και αυτεπαγγέλτως, διότι σε μια τέτοια περίπτωση δεν υπάρχει αναίρεση (: ΑΠ
91/2010, ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ,
Φράγκος,
ό.π., σελ. 1201). Ως εκ τούτου έχει κριθεί ότι όταν με τις