46 / 52
310
Μ. ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ
ΕΝΔΙΚΑ ΜΕΣΑ ΚΑΤΑ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ
έκδ. 1998, σελ. 826, υποσημ. 25,
Ζαχαριάδη,
ΠοινΔικ 2004, 673,
Χατζηιωάννου,
ό.π., σελ.
2964 επ.), δεδομένου ότι αντίκειται -αδικαιολόγητα- στη γενική διάταξη του αρ. 74 ΚΠΔ, κα-
τά την οποία οι αιτήσεις και δηλώσεις των κρατουμένων κατηγορουμένων που υποβάλλο-
νται δι’ εγγράφου εγχειριζομένου στον διευθυντή του καταστήματος κρατήσεως και διαβι-
βάζονται προς την αρμόδια αρχή, θεωρούνται ως προς τα νόμιμα αποτελέσματά τους ωσάν
να είχαν ληφθεί απευθείας από την αρμόδια αρχή. Επί πλέον η άποψη αυτή παραβλέπει το
γεγονός ότι πρόσθετους λόγους δύναται να καταθέσει και ο ίδιος ο αναιρεσείων δίχως τη
συνδρομή δικηγόρου, καθώς υποχρεωτική είναι η παράσταση στη συζήτηση με συνήγορο
βάσει του αρ. 513 παρ. 3 ΚΠΔ, όχι στις πρωθύστερες φάσεις.
Θα πρέπει, πάντως, να διευκρινισθεί ότι δεν αποκλείεται η κατάθεση διαδοχικώς περισσό-
τερων εγγράφων πρόσθετων λόγων, υπό την αυτονόητη προϋπόθεση ότι τηρείται ως προς
όλα η προβλεπόμενη στο νόμο προθεσμία καταθέσεως (πρβλ. ΑΠ 341/2000, ό.π.).
Πέμπτον
, είναι δυνατή η κατάθεση του εγγράφου των πρόσθετων λόγων και από αντιπρό-
σωπο του αναιρεσείοντα, ο οποίος δεν είναι αναγκαίο να είναι δικηγόρος, αλλά μπορεί να
είναι και ασκούμενος δικηγόρος ή τρίτος- μη δικηγόρος (: ΑΠ 1920/2010 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ). Γί-
νεται, ωστόσο, παγίως δεκτό νομολογιακά ότι για το παραδεκτό των πρόσθετων λόγων σ’
αυτή την περίπτωση, παρά το γεγονός ότι δεν υφίσταται σχετική νομοθετική πρόβλεψη (:
αντίστοιχη εκείνων που αναφέρονται στην άσκηση της αναιρέσεως και την εκπροσώπηση
του αναιρεσείοντος κατά τη συζήτησή της· βλ. άρθρα 465 παρ. 2, 513 παρ. 3 ΚΠΔ), απαι-
τείται η ύπαρξη ειδικής πληρεξουσιότητας (: ΑΠ 342/1969 ΠοινΧρ 1969, 550, ΑΠ 429/1969
ΠοινΧρ 1969, 636, ΑΠ 438/1969 ΠοινΧρ 1970, 15, ΑΠ 481/1969 ΠοινΧρ 1970, 34, όπου
αντίθετο σχόλιο
Ι. Ζαγκαρόλα
, ΑΠ 540/1970 ΠοινΧρ 1971, 146, ΑΠ 388/1971 ΠοινΧρ 1971,
762, ΑΠ 1136/1973 ΠοινΧρ 1974, 256, ΑΠ 266/1975 ΠοινΧρ 1975, 641, ΑΠ 834/1975
ΠοινΧρ 1976, 237, ΑΠ 57/1984 ΠοινΧρ 1984, 701, ΑΠ 1311/1984 ΠοινΧρ 1985, 332, ΑΠ
362/1994 ΠοινΧρ 1994, 733, ΑΠ 80/2004 ΠΛογ 2004, 112). Έτσι έχει κριθεί ότι δεν αρκεί
πληρεξούσιο, με το οποίο παρέχεται η πληρεξουσιότητα σε δικηγόρο να παρασταθεί και να
εκπροσωπήσει τον αναιρεσείοντα επί της αιτήσεως αναιρέσεως που έχει ασκήσει, χωρίς να
δίδει προς αυτόν εντολή προς άσκηση και πρόσθετων λόγων αναιρέσεως (: ΑΠ 205/2007
ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ). Η μετά την κατάθεση, όμως, των πρόσθετων λόγων χορήγηση της πληρε-
ξουσιότητας στον καταθέσαντα δικηγόρο δεν αναπληρώνει την έλλειψη αυτή και συνεπώς
στην περίπτωση αυτή οι πρόσθετοι λόγοι απορρίπτονται ως απαράδεκτοι (: ΑΠ 388/1971,
ό.π., ΑΠ 964/81 ΠοινΧρ 1985, 246,
Μαργαρίτης,
ό.π., σελ. 329). Επίσης, απαράδεκτοι θε-
ωρούνται οι πρόσθετοι λόγοι που κατατίθενται από αντιπρόσωπο χωρίς την ύπαρξη ειδι-
κής πληρεξουσιότητας, έστω και αν το πρόσωπο αυτό διορίζεται αργότερα πληρεξούσιος
για την παράσταση και εκπροσώπηση του αναιρεσείοντα κατά τη συζήτηση της αναιρέσε-
ως ενώπιον του δικαστηρίου του Αρείου Πάγου: ΑΠ 540/1970, ό.π., ΑΠ 388/1971, ό.π., ΑΠ
266/1975, ό.π., ΑΠ 834/1975, ό.π., ΑΠ 57/1984, ό.π.,
Ι. Ζησιάδης
, ό.π., τόμ. Γ΄, σελ. 347).
Εξάλλου, η πληρεξουσιότητα για την κατάθεση του εγγράφου των πρόσθετων λόγων δεν
απαιτείται σήμερα (βλ. παλαιότερα ΑΠ 540/1970, ό.π., ΑΠ 388/1971, ό.π., ΑΠ 1136/1973,