ΘΑΛΑΣΣΙΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑ

Γεώργιος Ορφανίδης 229

την ναυαγιαίρεση και θα καταργήσει πλείονες διατάξεις, όπως είναι αυτές των

άρθρ. 86, 205, 206, 89 και, ερμηνευτικώς, του άρθρ. 94. Για την αντιμετώ-

πιση των ουσιαστικών θεμάτων στα οποία αφορούν θα πρέπει να αναζητηθεί

λύση εκτός ΚΙΝΔ.

5.1.

Προσήκει η αρνητική απάντηση. Κατ’ αρχάς δεν πρέπει να υπερεκτιμά-

ται στο σημείο αυτό η επιχειρηματολογία με την αιτιολογική έκθεση. Σε σχέση

με τα ναυτικά προνόμια είναι ενδεικτικό ότι δεν απαντάται μια έστω αναφορά

στο εδώ ενδιαφέρον προνόμιο της γ’ τάξεως

. Περαιτέρω δεν αιτιολογείται η

ένταξη για πρώτη φορά στο εύρος του προνομίου και των απαιτήσεων από δι-

άσωση. Θα ανέμενε κανείς μια αιτιολογία για το ζήτημα αυτό που θα βοηθού-

σε να καταστεί κατανοητή και η διαφορά των τριών όρων «επιθαλάσσια αρω-

γή, διάσωση, ναυαγιαίρεση»

που απαντάται το πρώτον. Η ανάγκη διευκρι-

νίσεως πηγάζει ήδη από το γεγονός ότι κατά το προγενέστερο δίκαιο οι έννοι-

ες «ναυαγιαίρεση» και «διάσωση» χρησιμοποιούνταν όπως αναφέρθηκε ταυ-

τοσήμως και εναλλακτικώς. Ο προβληματισμός

επιτείνεται από το γεγονός

ότι η διάσωση δεν περιλαμβάνεται στη διάταξη του άρθρ. 86, ώστε με βάση

το γράμμα του νόμου οι σχετικές αξιώσεις να εντάσσονται στην προσφορά του

άρθρ. 86. Όμως είναι σαφές με βάση και την προϊστορία (άρθρ. 278 παρ. 3

ΕμπΝ) ότι η ρύθμιση μόνο ενιαία μπορεί να είναι. Επίσης η επικεφαλίδα του δέ-

κατου τρίτου τίτλου ενώ άλλαξε με απάλειψη της λέξεως «ναυαγιαίρεση» δεν

εμπλουτίσθηκε με τη λέξη «διάσωση». Ακόμη, η εισηγητική έκθεση αντιλαμ-

βάνεται ως ναυαγιαίρεση μόνο την περίπτωση του εγκαταλελειμμένου υπό του

πληρώματος πλοίου και με βάση τη διαπίστωση αυτή και την εμπνεόμενη από

την αγγλοσαξωνική πρακτική Διεθνή Συνθήκη του 1910 καταλήγει στη θέση

για την κατάργηση της διακρίσεως μεταξύ επιθαλάσσιας αρωγής και ναυαγι-

αιρέσεως

. Όμως, η ναυαγιαίρεση με βάση την ιστορική κατανόηση της εν-

νοίας, όπως διαμορφώθηκε με τους ν. ThB /1856 και ΓΨΙΖ/1910, δεν ταυτίζε-

ται κατά τα ανωτέρω εκτεθέντα με το εγκαταλελειμμένο πλοίο, ενώ η παρα-

τεθείσα αιτιολογία για εξίσωση επιθαλάσσιας αρωγής και ναυαγιαιρέσεως κα-

θιστά συγχρόνως κενή περιεχομένου την εισαχθείσα τρίτη έννοια της διασώ-

σεως

στο βαθμό που ήθελε γίνει δεκτό ότι η διάσωση αναφέρεται στην πε-

ρίπτωση του εγκαταλελειμμένου πλοίου. Περαιτέρω, η Διεθνής Συνθήκη των

44. Βλ. το κείμενο στον Αντάπαση, ΚΙΝΔ, ό.π., σελ. 724.

45. Βλ. την ερμηνευτική προσπάθεια του Παπαπολίτη, ό.π., σελ. 54 επομ. 71. Βλ. επίσης

Χαρλαύτη, ΕΕΜπΔ 25, 161 (164).

46. Βλ. για το θέμα εν γένει Αντάπαση ΔΕΕ 1996, 220 επομ. Επίσης Λιακόπουλο, ΔΕΕ 1997,

651 επομ. Ν. Κωνσταντινίδη, ΠειρΝ, 1998, 259 (269 επομ.).

47. Βλ. το κείμενο στον Αντάπαση, ό.π., σελ. 797.

48. Είναι χαρακτηριστικό ότι η θεωρία εντάσσει την περίπτωση του εγκαταλελειμμένου

πλοίου στη διάσωση και όχι στην επιθαλάσσια αρωγή (βλ. Παπαπολίτη, ό.π., σελ. 71.

Αντάπαση, ό.π., σελ. 212).