ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ

192

ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ

Το νομοσχέδιο αποσκοπεί στον προγραμματισμό της υγείας κατόπιν αξιολόγησης

των αναγκών του ελληνικού πληθυσμού, στην ανάπτυξη της πρωτοβάθμιας φρο-

ντίδας υγείας, στη συγκέντρωση και την ανάπτυξη των μεγαλύτερων νοσοκομείων

σε νομαρχιακό επίπεδο, ώστε να μη σπαταλώνται πόροι σε νοσηλευτικές μονάδες

μικρές και ανεπαρκείς ως προς το φάσμα των παρεχόμενων υπηρεσιών, στην απο-

κέντρωση των πρωτοβάθμιων υπηρεσιών, προκειμένου να διευκολυνθεί η πρό-

σβαση του πληθυσμού και να καλύπτονται και οι μακροχρόνιες ανάγκες, στη συμ-

μετοχή των επαγγελματιών υγείας στον προγραμματισμό, στην αποτίμηση και στη

βελτίωση της εκπαιδεύσεως, της εξειδικεύσεως και της καταρτίσεως των επαγγελ-

ματιών υγείας.

Την περίοδο αυτή γίνεται δεκτό ότι το ισχύον κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα

για την κάλυψη του κινδύνου της ασθένειας δεν καλύπτει αποτελεσματικά την

υγεία, παρ’ ότι σταδιακά ασφαλίζεται το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού

443

Αυγούστου 1983, σ. 1353 και την αγόρευση του Ι. Κεφαλογιάννη, ως εισηγητή της μειοψη-

φίας, στις σ. 1343 και 1344.

443. Oι κύριες αδυναμίες είναι οι ακόλουθες: α) Η κάλυψη του πληθυσμού δεν είναι πλήρης.

Ασφαλίζονται μόνον οι εργαζόμενοι και δεν έχει παράλληλα αναπτυχθεί ικανοποιητικά ο

θεσμός της κοινωνικής πρόνοιας για να εξασφαλίσει συνολικά και με κρατική χρηματο-

δότηση την προστασία της υγείας για τους ανασφάλιστους, ιδίως αυτούς που δεν έχουν

επαρκή εισοδήματα. Χαρακτηριστικά, οι ασφαλιστικοί φορείς είχαν αναλάβει την εκπαί-

δευση και την περίθαλψη των ανάπηρων παιδιών (N 861/1979), τη συνταξιοδότηση, την

εκπαίδευση και την περίθαλψη των τυφλών (N 612/1977)

κ.λπ

. Στην πραγματικότητα, δεν

επρόκειτο για διεύρυνση της έννοιας του ασφαλισμένου, αλλά για ανάθεση της χορήγησης

των προνοιακών παροχών στους ασφαλιστικούς οργανισμούς, συχνά δε με δική τους επι-

βάρυνση. Παρά τις σχετικές διατάξεις του Ν 465/1970, το κράτος παρέλειψε να αποδώσει

στους ασφαλιστικούς οργανισμούς τα ποσά με τα οποία επιβαρύνθηκαν από τη χορήγηση

των προνοιακών παροχών. β) Η κοινωνική ασφάλιση δεν καλύπτει τις προληπτικές υπη-

ρεσίες υγείας. Eνδεικτικά, ενώ το άρθρο 42, παρ. 1 του Ν 1846/1951 για την ασφάλιση στο

ΙKΑ προβλέπει την έκδοση ειδικού κανονισμού για τη χορήγηση των προληπτικών παρο-

χών, εν τούτοις τέτοιος κανονισμός δεν εκδόθηκε. γ) Το σύστημα δημιουργεί ανισότητες ως

προς το επίπεδο των υπηρεσιών που παρέχονται αφενός μεταξύ των ασφαλισμένων σε δια-

φορετικούς οργανισμούς και αφετέρου μεταξύ των δικαιούχων της πρόνοιας και των ασφα-

λισμένων. Η νομολογία δέχεται ότι δεν αντίκειται στην αρχή της ισότητας η διαφοροποί-

ηση των κανονιστικών ρυθμίσεων κατά κατηγορίες πολιτών, εφόσον δεν δημιουργούνται

ακραίες ανισότητες και καταστάσεις αντίθετες με το αίσθημα δικαίου. Βλ. ενδεικτικά ΣτE

2253/1976, EΔKΑ 1976, 691. Επίσης, δεν απαγορεύεται από τον κοινό νομοθέτη η άνιση

μεταχείριση των πολιτών που τελούν σε διαφορετική νομική και πραγματική κατάσταση και

είναι ασφαλισμένοι σε ξεχωριστούς ασφαλιστικούς φορείς, βλ. ΣτE 1852/1977, ΤοΣ 1977,

454, ΑΠ Oλ 1411/1984, EΔKΑ 1976, 476, ΣτE 897, 898/1979, 2101/1981, EΔKΑ 1982, 149,

ΑΠ Oλ 926/1982, EΔKΑ 1983, 74 κ.ά. Καταβάλλονται προσπάθειες να διευρυνθεί ο κύκλος

των ασφαλισμένων και των δικαιούχων της πρόνοιας (άρθρο 6 του Ν 861/1979), καθώς

και η έννοια της ασθένειας (άρθρο 46 του Ν 2698/1953). Ωστόσο, οι προσπάθειες αυτές δεν

ευοδώνονται, διότι δεν υποστηρίζονται από τη μεταβίβαση οικονομικών πόρων προς τους

οργανισμούς κοινωνικής προστασίας.