52 / 58
626
Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΠΟΙΝΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ
προσαγωγής. Τόσο με το ένταλμα σύλληψης όσο και με το ένταλμα βίαιης προσα-
γωγής επιδιώκεται να ρυθμισθεί η τυπική περάτωση της κύριας ανάκρισης, όταν
ο κατηγορούμενος δεν εμφανίζεται για να απολογηθεί.
Ωστόσο δεν πρέπει να παραβλέπεται ότι η λήψη της απολογίας του κατηγο-
ρουμένου εξακολουθεί να αποτελεί βασικό στόχο της έκδοσης εντάλματος σύλλη-
ψης ή βίαιης προσαγωγής. Από αυτόν λοιπόν τον στόχο συνάγεται και η περαιτέ-
ρω ρύθμιση της ισχύος του, η οποία εκτείνεται έως την έκδοση βουλεύματος του
συμβουλίου πλημμελειοδικών (ή ενδεχομένως του συμβουλίου εφετών), που κη-
ρύσσει -σύμφωνα με το άρθρο 308, παρ. 1- το τέλος της κύριας ανάκρισης ή -σε
περίπτωση απευθείας κλήσης- έως την επίδοση του κλητήριου θεσπίσματος
32
.
Αν βέβαια ο κατηγορούμενος έως το ανωτέρω στάδιο εντοπισθεί, τότε συλλαμβά-
νεται ή προσάγεται βιαίως
33
στον ανακριτή, που είχε εκδώσει το σχετικό ένταλμα,
ώστε να του παρασχεθεί η δυνατότητα να απολογηθεί
34
.
Από την ανωτέρω ανάπτυξη γίνεται φανερό ότι μπορεί να ανακύπτει και μια
ακόμα περίπτωση, η οποία όμως δεν αντιμετωπίζεται -ευθέως τουλάχιστον- στις
οικείες διατάξεις. Έτσι είναι δυνατόν ο κατηγορούμενος, που κλήθηκε σε απολο-
γία, να μην εμφανίζεται στον ανακριτή όχι από απείθεια, αλλά - όπως ήδη σημει-
ώθηκε- εξαιτίας κάποιου ανυπέρβλητου κωλύματος (π.χ. ασθένεια) ή άλλης εύ-
λογης αιτίας (π.χ. απουσία στο εξωτερικό), παράλληλα όμως υπάρχουν ενδείξεις
ενοχής του. Σε μια τέτοια περίπτωση -όπως είναι εύλογο- δεν μπορούν να εφαρ-
μοσθούν αμέσως οι διατάξεις του άρθρου 270, οι οποίες ρυθμίζουν την τυπική
περάτωση της κύριας ανάκρισης. Εδώ, λοιπόν, η μοναδική -κατά την άποψή μου-
λύση έγκειται στην περάτωση της κύριας ανάκρισης με την κλήση του κατηγορου-
μένου και την άπρακτη παρέλευση της προθεσμίας για την εμφάνιση του
35
.
Η ορθή αυτή λύση φαίνεται να γίνεται δεκτή και από την Α.Π. 1307/1998
36
που δέχθηκε ότι η μη εμφάνιση του κατηγορουμένου δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι
οφείλεται σε απείθειά του, δικαιολογούσα την έκδοση εντάλματος σύλληψης και
την περάτωση της κύριας ανάκρισης με τον τρόπο αυτόν ενόψει του ότι η κλήτευ-
32. Βλ.
Α. Μπουρόπουλο
, τ. Α΄, σ. 356· αντίθετος, αλλά χωρίς ιδιαίτερη επιχειρηματολο-
γία ο
Γ. Καλφέλης,
ό.α., α. 261, σημ. 188.
33. Ωστόσο ο
Ν. Ανδρουλάκης
(βλ. σ. 323) υποστηρίζει ότι είναι ακατανόητη η περάτωση
της ανάκρισης χωρίς την εκτέλεση του εντάλματος βίαιης προσαγωγής και τη λήψη της
απολογίας του κατηγορουμένου, άποψη όμως που καθιστά δυσχερή -αν όχι αδύνατη-
την τυπική περάτωση της κυρίας ανάκρισης.
34. Σωστά καταρχήν υποστηρίζεται ότι η διάταξη του άρθρου 270, παρ. 2 δεν αντίκειται
στο άρθρο 20 Σ. (βλ. έτσι
Θ. Δαλακούρα
, σ. 328,
Γ. Καλφέλη
, σ. 263 επ.), με την απα-
ραίτητη όμως προϋπόθεση πως έχουν τηρηθεί με επιμέλεια όλες οι διατυπώσεις, που
ορίζονται τόσο στην ανωτέρω διάταξη του άρθρου 270, παρ. 2 όσο και στις διατάξεις
των άρθρων 276 και 282.
35. Βλ. και την αναφερθείσα ιδιαίτερα θετική Διάταξη Ανακριτή Πειραιά 181/1984· επίσης
Γ. Καλφέλη
, ό.α., σ. 253 επ.
36. ΠΧρ ΜΘ΄/719 επ.