42 / 46
Δημόσιες Συμβάσεις Ενωσιακό Δίκαιο και Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου
88
ποιας από τις αναθέτουσες αρχές που εμπίπτουν στο άρθρο 1 της Σ.Δ.Π. του
1994 ή περιλαμβάνονται στους καταλόγους δεσμεύσεων της Κορέας
284
.
Το κριτήριο της εντολής διευρύνει τον κύκλο των προσώπων τα οποία εμπί-
πτουν στην έννοια της αναθέτουσας αρχής
285
, εντάσσοντας σ’ αυτήν τα πρό-
σωπα στη διοίκηση των οποίων το κράτος ασκεί έλεγχο ενός επαρκούς βαθ-
μού, όχι μόνο με το διορισμό μελών της διοίκησής τους και των υπαλλήλων
τους, αλλά και όταν υπάρχει σχέση εντολής, όπως αυτή προσδιορίσθηκε πα-
ραπάνω, με το κράτος ή άλλο νομικό πρόσωπο το οποίο ρητά χαρακτηρίζε-
ται ως αναθέτουσα αρχή.
γ. Κριτική προσέγγιση
Το κριτήριο της εντολής είναι σαφώς προσδιορισμένο, καθόσον η έννομη
σχέση αυτή υπάρχει σε όλες τις έννομες τάξεις, τουλάστον στο αστικό δίκαιο
αυτών. Αντίθετα, τα κριτήρια της αποφασιστικής επιρροής και του επαρκούς
βαθμού ελέγχου από το κράτος στη διοίκηση ενός νομικού προσώπου, τα
οποία συνάγονται μέχρι στιγμής από τις κοινοτικές οδηγίες και τις νέες οδη-
γίες της Ε.Ε. για τις δημόσιες συμβάσεις και τις συμβάσεις παραχώρησης, ως
κυρίαρχα κριτήρια για το χαρακτηρισμό μίας αναθέτουσας αρχής, είναι αό-
ριστα και συγκεκριμενοποιούνται κάθε φορά από το δικαστή
286
. Έτσι, όλες
οι επιδιώξεις που τείνουν στην ικανοποίηση αναγκών του γενικού συνόλου,
από τα ξενοδοχεία
287
μέχρι τη διδασκαλία της μουσικής θα μπορούσαν να θε-
ωρηθούν δημόσιες υπηρεσίες στην παροχή των οποίων ασκείται ένα είδος
ελέγχου από το κράτος
288
και να αποτελέσουν τη βάση για την επέκταση της
284. Ό.π.
,
παρ. 7.83.
285. Στη γαλλική έννομη τάξη γίνεται πλέον δεκτό ότι η σύμβαση που συνάπτει ο παραχω-
ρησιούχος, αποδέκτης της διοικητικής εντολής και εκπρόσωπος του εντολοδόχου δημό-
σιου νομικού προσώπου είναι διοικητική. Βλ. C.E., 15-05-1999,
Union Mutuelles Drômes,
DA 1999, no 216∙ T.C., 28-09-1998,
Société des grands moulins italiens de Venise κατά
Office national interprofessionnel des céréales (O.N.I.C.),
PA 19-01-1999, no 13, σελ. 20·
T.C., 26-06-1989,
S.A. Compagnie générale d’ entreprises de chauffage κατά C.A.F. de la
région parisienne,
DA 1989, no 433· T.C., 08-07-1963,
Société Entreprise Peyrot,
D. 1963-
J, σελ. 534· T.C., 24-06-1968,
Société d’ approvisionnements alimenatires,
R., σελ. 801.
286. Βλ. C. Harlow,
Public Law and Popular Justice,
(2002) 65 M.L.R., σελ. 1.
287. Βλ.
Poplar Housing Association κατά Donoghue,
[2002] QB 48 (67). Το Court of
Appeal τίθεται υπέρ του οργανικού κριτηρίου και χρησιμοποιεί το παράδειγμα των
ξενοδοχείων για να το στηρίξει.
288. Πρβλ. την απόφαση δικαστηρίου της Σκωτίας,
Boyle κατά Castlemilk Housing
Association,
1998 SLT 56. Το Δικαστήριο δέχθηκε ότι η άρνηση του εκμισθωτή να
καταβάλει την
απαιτούμενη από το νόμο
αποζημίωση στο μισθωτή για το λόγο ότι ο
τελευταίος αποκλείσθηκε από τη χρήση του μισθίου εξαιτίας εργασιών στο ακίνητο
υπόκειται σε αίτηση ακυρώσεως (“petition for judicial review”). Η αρμοδιότητα του
Court of Session’s της Σκωτίας να δικάσει αιτήσεις ακυρώσεως δεν εξαρτάται από
την ύπαρξη ή μη κάποιου στοιχείου δημοσίου δικαίου. Αντίθετα, αρκεί η ύπαρξη της
λεγόμενης τριμερούς σχέσης (“tripartite relationship”): (i) ύπαρξη εξουσίας (ii) σε ένα
πρόσωπο το οποίο αποκτά αποφασιστική αρμοδιότητα και (iii) του οποίου οι αποφάσεις