ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΑ ΠΟΙΝΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ

Μ. ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ

313

ΑΝΑΙΡΕΣΗ

ρία με το επιχείρημα ότι παρερμηνεύει φανερά την γενικής ισχύος ρύθμιση του άρθρου 168

ΚΠΔ, χωρίς να εξυπηρετεί κάποια γενικής φύσεως ανάγκη ή σκοπιμότητα, αφού και στις πε-

ριπτώσεις αυτές το διάστημα μεταξύ καταθέσεως και δικασίμου παραμένει εύλογο, ενώ υι-

οθετείται σιωπηρά μια καινοφανής και επιστημονικά παράδοξη λειτουργία της παρεκτάσε-

ως σε βάρος του αναιρεσείοντος (:

Μπάκας

, Η «contra legem» εφαρμογή της προθεσμί-

ας καταθέσεως πρόσθετων λόγων αναιρέσεως (άρθρο 509 παρ. 2 ΚΠΔ), ΠοινΧρ 1983, 93

επ.,

Καρράς,

Η αναίρεση στην ποινική δίκη, 2009, σελ. 90,

Χατζηιωάννου,

ό.π., σελ. 2963).

γ)

Με βάση τη γενική αρχή ότι «κανένας δεν υποχρεούται στα αδύνατα», επιτρέπεται να συ-

ντελεσθεί η κατάθεση των πρόσθετων λόγων σε χρονικό διάστημα που είναι μικρότερο της

παραπάνω δεκαπενθήμερης προθεσμίας, εφόσον συντρέχουν λόγοι ανώτερης βίας (: ΑΠ

137/2000, ό.π., ΑΠ 26/2003, ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ). Εξάλλου, με σημείο αναφοράς την ίδια γενι-

κή αρχή, γίνεται δεκτό ότι αν μεσολαβεί χρονικό διάστημα μικρότερο των δεκαπέντε ημε-

ρών μέχρι την ημέρα της συζητήσεως, μπορεί να γίνει προβολή πρόσθετων λόγων (: ΑΠ

681/1975 ΠοινΧρ 1976, 67, ΑΠ 478/1986 ΠοινΧρ 1986, 661, ΑΠ 211/1984 ΠοινΧρ 1984,

784, ΑΠ 2459/2005 ΠοινΧρ ΝΣΤ΄, 626,

Ι. Ζησιάδης

, ό.π., τόμ. Γ΄, σελ. 349,

Κονταξή

, ό.π.,

σελ. 3123). Διαφορετική είναι η περίπτωση που ο αναιρεσείων έχει τη χρονική ευχέρεια να

προτείνει πρόσθετους λόγους αναιρέσεως έως και 15 ημέρες πριν τη δικάσιμο, ωστόσο, η

κλήση για τη συζήτηση επιδίδεται, λόγω κινδύνου παραγραφής, κατά σύντμηση της προ-

θεσμίας, αφού δεν συνδέεται η έναρξη της προθεσμίας προς άσκηση προσθέτων λόγων με

την κατ’ αρ. 166 ΚΠΔ προθεσμία κλήτευσης του αναιρεσείοντος ή με την κατ’ αρ. 169 ΚΠΔ

σύντμηση αυτής (: ΑΠ 239/2002 ΠΛογ 2002, 93, ΑΠ 486/2011 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ,

Κονταξής,

ό.π.,

σελ. 3123).

δ)

Η προθεσμία του άρθρου 509 παρ. 2 ΚΠΔ εφαρμόζεται και για τις υποθέ-

σεις που εκδικάζονται κατά τις διατάξεις του Ν 5060/1931 «περί τύπου», γιατί ο νόμος αυ-

τός δε ρυθμίζει το θέμα ασκήσεως προσθέτων λόγων αναιρέσεως και σύμφωνα με το άρ-

θρο 69 αυτού για όσα θέματα δεν ρυθμίζει, εφαρμόζονται οι διατάξεις της Ποινικής Δικονο-

μίας (: ΑΠ 1790/1987 ΠοινΧρ 1988, 311,

Χατζηιωάννου,

ό.π., σελ. 2962).

ε)

Σύμφωνα με τη

ρητή πρόβλεψη του άρθρου 509 παρ. 2 εδ. τελευταίο ΚΠΔ, που προστέθηκε με το άρθρο 15

του Ν 969/1979, για τον υπολογισμό της δεκαπενθήμερης προθεσμίας προβολής των πρό-

σθετων λόγων ως ημέρα της συζητήσεως της αναιρέσεως νοείται όχι μόνον η αρχικώς ορι-

σθείσα αλλά και η ημέρα της νέας δικασίμου κατά την οποία προσδιορίσθηκε η συζήτηση

της αναιρέσεως ύστερα από αναβολή (: ΑΠ 1790/1987 ΠοινΧρ 1988, 311,

Καρρά,

Ποινικό

Δικονομικό Δίκαιο, 2011, σελ. 938,

Παπαδαμάκη,

Ποινική Δικονομία, 2011, σελ. 608,

Χα-

τζηιωάννου,

ό.π., σελ. 2959 επ.). Πριν από την παραπάνω νομοθετική επέμβαση, πάντως,

είχε επικρατήσει στην αρεοπαγιτική νομολογία η ακριβώς αντίθετη άποψη (: ΑΠ 25/1954

ΠοινΧρ 1954,135, ΑΠ 372/1954 ΠοινΧρ 1955,254, όπου αντίθετο σχόλιο

Μπουρόπουλου,

ΑΠ 939/1972 ΠοινΧρ 1973, 183, ΑΠ 863/1972 ΠοινΧρ 1973, 115, ΑΠ 133/1973 ΠοινΧρ

1973, 445, ΑΠ 134/1973 ΠοινΧρ 1973, 446, ΑΠ 145/1973 ΠοινΧρ 1974, 455, ΑΠ 174/1974

ΠοινΧρ 1974, 738, ΑΠ 472/1974 ΠοινΧρ 1974, 737, ΑΠ 234/1975 ΠοινΧρ 1975, 628, ΑΠ

538/1978 ΠοινΧρ 1978, 681), άποψη την οποία υιοθέτησε- contra legem- η ΑΠ 109/2011 (:

ΠοινΧρ 2012, 414, με αντίθετες παρατηρήσεις

Ζαχαριάδη

ε)

Τέλος, πρόσθετοι λόγοι αναι-