37 / 40
ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΗΣ ΑΠΟΔΕΙΞΗΣ
503
διαδικασίας. Και στις δύο περιπτώσεις, το ζητούμενο είναι η απόδοση δικαιοσύνης στον
άνθρωπο. Το Άρθρο 30.2 και 3 του Συντάγματος καθιερώνει ομοιόμορφους κανόνες για
την κρίση τόσο των αστικών δικαιωμάτων και υποχρεώσεων του ανθρώπου όσο και της
ποινικής του ευθύνης.
…
Λόγος, που να δικαιολογεί απόκλιση από τη Λιασίδης, δεν έχει καταδειχθεί. Ό,τι κατα-
δεικνύουν τα γεγονότα της παρούσας υπόθεσης, είναι τα άδικα αποτελέσματα που προ-
κύπτουν από την παραβίαση της συνταγματικής αρχής που διαπιστώνει.
Στην Λιασίδης δεν κάναμε τίποτα περισσότερο από το να εφαρμόσουμε εκείνο που λέ-
γει το Σύνταγμα – το δικαίωμα του κάθε διάδικου «να εξετάζη μάρτυρας συμφώνως τω
νόμω.» Αποδοχή των θέσεων του εφεσίβλητου θα ισοδυναμούσε με άρνηση δικαστι-
κού προηγούμενου. Ακόμα πιο καταλυτικό συνεπακόλουθο της εισήγησης του θα ήταν
η άρνηση του Συντάγματος, του υπέρτατου Νόμου της Πολιτείας, ως ορίζει το Άρθρο
179.1 του Συντάγματος. Το Άρθρο 30 ανήκει στο ΜΕΡΟΣ ΙΙ του Συντάγματος, που κα-
τοχυρώνει τα Θεμελιώδη Δικαιώματα και Ελευθερίες του Ανθρώπου. Το Άρθρο 35 του
Συντάγματος δεσμεύει τις δικαστικές αρχές «…να διασφαλίζωσι την αποτελεσματικήν
εφαρμογήν …» των διατάξεων του ΜΕΡΟΥΣ ΙΙ. Μάρτυρας σε δίκη είναι, εξ αντικειμένου,
κάθε ένας, που τα λεγόμενά του προσμετρούν ως μαρτυρία. Αυτό το άτομο, ο διάδικος
έχει δικαίωμα να το αντεξετάσει. Στέρηση αυτού του δικαιώματος αποτελεί άρνηση ενός
από τα θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου, που ρητά κατοχυρώνει το Άρθρο 30.3 (γ)
του Συντάγματος. Επομένως, έχουμε κληθεί από τον Εφεσίβλητο, όχι μόνο να αποστού-
με από το λόγο της Λιασίδης, αλλά και να παρεκκλίνουμε από το Σύνταγμα, πρόσκληση
συνεπαγόμενη τον εξοστρακισμό θεμελιώδους δικαιώματος του ανθρώπου.»
Περαιτέρω παραδείγματα εξαιρέσεως από τον κανόνα για την απόρριψη εξ ακοής
μαρτυρίας, όπως προκύπτουν από την νομολογία είναι και οι πιο κάτω:
Στην υπόθεση
Μεταξάς v. Μεταξάς,
680
αποφασίστηκε ότι Ένορκη Δήλωση από απο-
βιώσαντα διάδικο, σε βάρος των συμφερόντων του και υπέρ των συμφερόντων
αντιδίκου του, είναι δεχτή. Ο αποβιώσας σύζυγος είχε κάνει Ένορκη Δήλωση στην
οποία ισχυριζόταν ότι πληρεξούσιο έγγραφο που χρησιμοποίησε είχε γίνει με δόλο
και ψευδείς παραστάσεις σε βάρος της συζύγου του. Το Εφετείο αποφάσισε ότι η Ε/Δ
προήλθε από διάδικο και έγινε σε βάρος των συμφερόντων του. Συνεπώς, μπορούσε
να παρουσιαστεί από τρίτο μάρτυρα. Στην σελίδα 18 το Εφετείο αναφέρει τα εξής:
«Υπήρξε ένσταση στην παρουσίαση αυτής της ένορκης δήλωσης. Το Δικαστήριο
την αποδέχθηκε αφού αναφέρθηκε στις πρόνοιες του άρθρου 4(1) και (2) του περί
Αποδείξεως Νόμου, Κεφ. 9, όπως τροποποιήθηκε με το Ν. 94(Ι)/94. Έγινε επίσης ανα-
φορά στις ποινικές εφέσεις Λιασίδης κ.α. v. Αστυνομίας κ.α. (2002) 2 Α.Α.Δ. 434. Η υπό
έφεση απόφαση εκδόθηκε προτού ανατραπούν από την ολομέλεια, στην A. Panayides
Contracting Ltd v. Χαραλάμπους (2004) 1 Α.Α.Δ. 416, τα λεχθέντα στις πιο πάνω ποι-
νικές εφέσεις, και που αφορούσαν τη συνταγματικότητα σχετικών προνοιών στον περί
Αποδείξεως Νόμο.
680. (2005) 1 Α.Α.Δ. 15.