22 / 30
Αργύρης Οικονόμου
291
οποιούμενες σε διαφορετικές επιμέρους αγορές. Μια τέτοια περίπτωση μπορεί
λ.χ. να είναι επιχειρήσεις ενταγμένες στον ίδιο Όμιλο, που έχουν υιοθετήσει δι-
αμετρικά αντίθετες εμπορικές πρακτικές στην πολιτική προώθησης των προϊό-
ντων τους, συμπεριλαμβανομένης της διαφήμισης, , που όμως εν τέλει αφορούν
το ίδιο brand name. Παραδείγματος χάριν, μια θυγατρική ενός ομίλου εφαρμόζει
μια ιδιαιτέρως ανεκτική πολιτική είσπραξης των απαιτήσεων της, ενώ μια άλλη
θυγατρική, δραστηριοποιούμενη σε συγγενή αγορά και στην ίδια χώρα ακολου-
θεί μια ιδιαίτερα πιεστική πολιτική είσπραξης. Ή η μια θυγατρική εφαρμόζει μια
α πολιτική δώρων προς πελάτες της και η άλλη μιαν εντελώς αντίθετη. Τα όρια
του παρόντος σημειώματος δεν επιτρέπουν την ανάλυση αυτής της μορφής σύ-
γκρουσης. Η ένταση της σύγκρουσης σε τέτοιες περιπτώσεις μπορεί να φτάσει σε
μεγάλο ύψος όταν το επιχειρηματικό συμφέρον μετατρέπεται (και) σε προσωπι-
κό, όταν τα εταιρικά αποτελέσματα, που επηρεάζονται από τις επιχειρηματικές
επιλογές της μίας, «αδερφής» εταιρείας επηρεάζουν ουσιωδώς τις αποδοχές των
φυσικών προσώπων- εταιρικών διοικητών της άλλης εταιρείας.
IV. Συμφέρον, καθήκον ή/και ενδιαφέρον
Α. Οικονομικό συμφέρον και ηθικό ή θεσμικό καθήκον
Όταν σκεφτόμαστε τον όρο «συμφέρον», προτάσσουμε συνήθως τη μορφή του
οικονομικού συμφέροντος και μάλιστα στην πιο απτή αλλά και ακραία εκδο-
χή του, την άμεση, δηλαδή του χρηματισμού. Είναι προφανές ότι ΑΥΤΗ η μορ-
φή σύγκρουσης συμφερόντων εντάσσεται αναντιλέκτως στη σφαίρα των κατα-
στάσεων συγκρούσεως συμφερόντων, λόγω όμως της ιδιαίτερης απαξίας της
εμπίπτει στην ειδικότερη σφαίρα της διαφθοράς και συνιστά και ποινικό αδίκη-
μα τιμωρούμενο αυτοτελώς, είτε ως παθητική ή ενεργητική δωροδοκία, είτε ως
απιστία και έχει αναλυθεί επαρκώς κυρίως μέσα από την οπτική του Ποινικού
Δικαίου. Δεν θα επιχειρηθεί περαιτέρω ανάλυση αυτής της εκδοχής σύγκρου-
σης συμφερόντων στο παρόν, μια και -όπως ήδη αναφέραμε- οι πολιτικές άρ-
σεως συγκρούσεως συμφερόντων προσπαθούν να αντιμετωπίσουν φαινόμενα
και συμπεριφορές που
ΔΕΝ
αποτελούν παράνομες πράξεις και -μεταξύ των άλ-
λων- προσπαθούν να αποτρέψουν τη διάπραξη τους. Η ιστορική εμπειρία έχει
καταδείξει πολλές άλλες μορφές σύγκρουσης, άλλες εκ των οποίων εμπεριέχουν
(οικονομικό συνήθως) συμφέρον, άλλες αφορούν συγκρούσεις που συναρτώνται
και πηγάζουν από παράλληλες ιδιότητες και τις υποχρεώσεις «πίστης» που το
εκάστοτε πρόσωπο (θεωρεί ότι) υπέχει, άλλες δε από επιδιώξεις που το πρόσω-
πο έχει και που αφορούν το μέλλον, όπως λ.χ. η απόσπαση μιας υπόσχεσης για
την ανάδειξή του σε ένα αξίωμα ή η επίτευξη ενός στόχου μεγάλης υποκειμενι-