29 / 42
Η “IDEA/EXPRESSION DICHOTOMY” στην Ελλάδα 165
φορείς ενός κοινότυπου περιεχομένου και όχι συγκεκριμένες ιδέες οι
οποίες συνδέονται οργανικά με ένα πρωτότυπο περιεχόμενο…
»
382
.
Ωστόσο, η ανωτέρω άποψη όχι μόνον δεν επιλύει, αλλά τουναντίον επιτεί-
νει την σύγχυση ως προς την διάκριση της «ιδέας» από την μορφή του έρ-
γου. Εισάγει δύο όρους, ήτοι τις «
γενικές αφηρημένες ιδέες
» και τις «
συ-
γκεκριμένες ιδέες
». Τις πρώτες λογίζει ως αυτές που είναι φορείς ενός
κοινότυπου περιεχομένου και τις αποκλείει από την προστασία του Ν.
2121/1993, ενώ τις δεύτερες λογίζει ως αυτές που συνδέονται οργανι-
κά με ένα πρωτότυπο περιεχόμενο, και οι οποίες προστατεύονται από τον
Ν. 2121/1993. Κατ’ αρχήν, αμφότεροι οι ανωτέρω όροι είναι εξαιρετικώς
αόριστοι και ανεπίδεκτοι ασφαλούς οριοθετήσεως, πολλώ μάλλον αφ’ ης
στιγμής δεν προτείνονται και σχετικά ασφαλή και σταθερά κριτήρια. Ασχέ-
τως όμως της αοριστίας τους, αμφότεροι οι όροι, ακόμη και υπό το φως
της “idea/expression dichotomy”, είναι προβληματικοί, ιδία δε εκείνος
των «συγκεκριμένων ιδεών» που «συνδέονται οργανικά με ένα πρωτότυ-
πο περιεχόμενο». Και αυτό, γιατί, εάν έννοια της ανωτέρω απόψεως είναι
ότι «οι συγκεκριμένες ιδέες προστατεύονται ως τέτοιες, επειδή συνδέονται
οργανικά με ένα πρωτότυπο έργο», τότε διαστέλλεται η έννοια των «ιδε-
ών» και καταλύεται η “idea/expression dichotomy”. Εάν πάλι, αυτό που
εννοεί η ανωτέρω άποψη είναι ότι «πίσω από το προστατευόμενο πρωτό-
τυπο περιεχόμενο εκφράζονται συγκεκριμένες ιδέες», τότε και πάλι προ-
καλείται σύγχυση, καθώς εκείνο που προστατεύεται είναι, εν πάση πε-
ριπτώσει, το πρωτότυπο περιεχόμενο, οπότε ουδόλως ενδιαφέρει εάν οι
όποιες «ιδέες» εκφράζονται δια του ανωτέρω πρωτοτύπου περιεχομένου
είναι «συγκεκριμένες» ή «αφηρημένες», «ειδικές» ή «γενικές». Άλλωστε,
και με δεδομένη την εννοιολογική ασάφεια των ανωτέρω όρων, ουδόλως
αποκλείεται ένα πρωτότυπο και πολυσύνθετο έργο να εκφράζει μία «γενι-
κή» ή «αφηρημένη» «ιδέα». Εν πάση δε περιπτώσει, και η ανωτέρω άποψη
δεν προτείνει συγκεκριμένα κριτήρια οριοθετήσεως της «ιδέας» από την
μορφή, αλλά επιδίδεται σε μία περιττή εννοιολογική διχοτόμηση της ιδίας
της «ιδέας», που κατά κοινή ομολογία, ακόμη και των διαφωνούντων με
την “idea/expression dichotomy”, δεν αφορά την πνευματική ιδιοκτησία.
Συναφώς, έχει υποστηριχθεί ότι «
…Η μορφή εμφανίζεται ως μέσο έκφρα-
σης του πνευματικού δημιουργήματος, ως τρόπος εξωτερίκευσης της σύλ-
ληψης, της ιδέας του δημιουργού, ενώ η ιδέα αποτελεί το ερέθισμα, το
έναυσμα για τη δημιουργία ενός έργου, χωρίς την οποία δεν μπορεί να
υπάρξει και μορφή… η ιδέα αποτελεί το πρώτο στάδιο της δημιουργικής
382. Βλ. σχετικώς Συνοδινού, ό.π., σελ. 197.