32 / 46
Δημόσιες Συμβάσεις Ενωσιακό Δίκαιο και Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου
78
(“en parallèle à son statut concessionaire”)
233
, πράγμα το οποίο αμφισβητή-
θηκε από τη θεωρία, στη βάση ότι η έννοια της διοικητικής εντολής δεν προ-
κύπτει από καμία διάταξη του θετικού δικαίου, ούτε βέβαια από μόνο το θε-
σμό της σύμβασης παραχώρησης
234
. Παρατέθηκαν, επίσης, και επιχειρήμα-
τα λογικής ότι, ενώ ο εντολοδόχος, κατά την παραδοσιακή έννοια του αστι-
κού δικαίου, δρα εκ μέρους κάποιου άλλου προσώπου, ο παραχωρησιούχος
εκπροσωπεί λιγότερο το δημόσιο νομικό πρόσωπο εξαιτίας του καθεστώτος
της ανεξαρτησίας που το διέπει
235
.
Δεν πρέπει, όμως, να λησμονείται το γεγονός ότι από τη δικαιοπραξία της
εντολής μπορεί να προκύψουν, ανάλογα με το περιεχόμενό της, δύο είδη
αντιπροσώπευσης
236
, η άμεση και η έμμεση
237
. Στην άμεση αντιπροσώπευση
ο εντολοδόχος ενεργεί εκ μέρους και για λογιαριασμό του αντιπροσωπευό-
μενου, ενώ στην έμμεση ενεργεί για λογαριασμό μεν του αντιπροσωπευόμε-
νου, στο δικό του όμως όνομα. Το κοινό σημείο είναι ότι η απόφαση λαμβά-
νεται από τον αντιπρόσωπο και δηλώνεται από τον αντιπροσωπευόμενο
238
.
Το Conseil d’Έtat φαίνεται να έχει αναγνωρίσει εμμέσως τη διάκριση αυτή,
αφού άλλοτε στις αποφάσεις του αναφέρει ότι ένα νομικό πρόσωπο ενερ-
γεί «στο όνομα και για λογαριασμό» του κράτους (“au nom et pour son
compte”)
239
και άλλοτε μόνο «για λογαριασμό του» (“pour le compte”)
240
.
Επειδή η νομολογία του Conseil d’Έtat έμμεσα δέχεται το θεσμό της αντιπρο-
σώπευσης, δεν τον κατονομάζει δηλαδή ειδικά
241
αλλά περιορίζεται σε πε-
233. Βλ. C.E. γνμδ για το Ν. της 12-07-1985. Βλ. και C.E., 20-12-1961,
Société de l’Autoroute
Estérel-Côte d’Azur
, R. σελ. 724.
234. Βλ. X. Bezançon, ό.π., σελ. 567. Για τις επιστημονικές απόψεις σχετικά με την έννοια
της εντολής στο διοικητικό δίκαιο, βλ. J.-Cl. Douence,
Répertoire des collectivités
locales
, Dalloz, no 160, σελ. 6152-34.
235. Βλ. X. Bezançon, ό.π., σελ. 567.
236. Βλ. X. Dupré de Boulois,
Le pouvoir de décision unilatéral, étude de droit comparé
interne,
L.G.D.J., Paris 2006, σελ. 43.
237. Στο γαλλικό δίκαιο γίνεται λόγος για «εντολή» (“mandat”) και «οιονεί εντολή» (“quasi-
mandat”) αντίστοιχα. Βλ. F. Llorens,
Mandat et code des marchés publics. À propos
de l’application des dispositions du code aux marchés des mandataires
, Dalloz, Paris
2004, σελ. 583 επ.
238. Ό.π.
239. Βλ. C.E., 28-07-1995,
Préfet de la région d’ Ile-de-France
, préfet de Paris κατά Société
de gérance Jeanne d’ Arc, RDP 1996, σελ. 569∙ C.E., 15-10-1986,
Commune de Saintes
,
D. 1987-SC, σελ. 283∙ C.E., 25-02-1987,
Société Louis Dreyfus
, R. σελ. 71
240. Βλ. C.E., 13-11-1987,
Syndicat intercommunal pour la création et le fonctionnement
de l’ école des Clos
, RFDA 1988, σελ. 383· C.E. 22-07-1977,
Société “Nord Océan
Poirsos et C”
, R. σελ. 347· C.E. 13-05-1970,
Société des établissements Abomat
, R.
1970, σελ. 323· C.E. 23-01-1953,
Alavoine
, S. 1953-III, σελ. 90· C.E., 30-01-1931,
Société
Brossette et fils κατά Ministre de la Guerre
, R. 1931 σελ. 123. Βλ. και C.C.,
20-01-1993, no 92-316 DC, Rec. C.C. 1993, σελ. 9.
241. Γίνεται λόγος για μία συναγόμενη εντολή (“mandat tacite”). Βλ. F. Llorens, Mandat et