34 / 46
Δημόσιες Συμβάσεις Ενωσιακό Δίκαιο και Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου
80
μάτων και υποχρεώσεων που απευθύνεται στον παραχωρησιούχο είναι αυτό
που δικαιολογεί την άσκηση δημόσιας εξουσίας από αυτόν
251
. Με τον τρόπο
αυτό, το Δικαστήριο φαίνεται να συνδέει την άσκηση δημόσιας εξουσίας με
την επιδίωξη κέρδους
252
. Ο παραχωρησιούχος για όσο χρονικό διάστημα εί-
ναι ο κύριος του έργου, έχει την εκμετάλλευση της υπηρεσίας, και ως φορέ-
ας ιδιωτικής οικονομίας εύλογα επιδιώκει τo κέρδος. Αυτό δεν σημαίνει ότι
η έννοια της εντολής έχει αυστηρά οργανικό προσανατολισμό. Αντίθετα, στη
Γαλλία το στοιχείο της εντολής συχνά θεμελιώνεται στην ύπαρξη μιας δημό-
σιας αγοράς
253
, όχι μόνο δηλαδή στην ιδιότητα με την οποία τα μέρη συμμε-
τέχουν στη σύμβαση, αλλά και στο σκοπό τον οποίο η ίδια η σύμβαση επιδι-
ώκει. Επικεντρώνει δηλαδή στη φύση του αντικειμένου της σύμβασης. Ωστό-
σο, νωρίς παρατηρήθηκε ότι το να μιλάμε για οργανικό και λειτουργικό κρι-
τήριο στο πλαίσιο μίας δημόσιας σύμβασης μάλλον δείχνει ότι υπάρχει σύγ-
χυση (“confusion”)
254
, διότι ο ανάδοχος είναι στην πραγματικότητα αποδέ-
κτης «διπλής εντολής»: αφενός της «ρητής εντολής» να εκτελέσει την ανα-
τεθειμένη δημόσια υπηρεσία εκ μέρους της αναθέτουσας αρχής, εκ μέρους
δηλαδή ενός δημόσιου νομικού προσώπου, αφετέρου της «εντολής» η οποία
προκύπτει είτε από το νόμο, είτε από τη φύση της υπηρεσίας, είτε από την
ένταση της σχέσης του παρόχου με το δημόσιο νομικό πρόσωπο
255
. Oμοίως,
σύγχυση μπορεί να προκαλέσει και το γεγονός ότι το Conseil d’Έtat άλλο-
τε χρησιμοποιεί τη φράση “pour son compte” και άλλοτε τη φράση “au son
nom et pour son compte”, ώστε θα ήταν περισσότερο ασφαλές να συμπε-
ράνουμε ότι στη γενέτειρα της διοικητικής εντολής, τα δικαιοδοτικά όργα-
να αρκούνται στην ύπαρξη της έννομης σχέσης της έμμεσης εντολής. Τελι-
μεταφράζεται θεσμός της εντολής» (“le contrat qualifié de “concession” … traduit en
réalité l’ institution du mandat”)· F. Llorens,
Mandat et code des marchés publics
…,
ό.π., σελ. 569 επ. Βλ. και X. Bezançon, ό.π., σελ. 193: «ο παραχωρησιούχος είναι
«εταίρος» της δημόσιας εξουσίας» (“le concessionnaire est un “partenaire” de la
puissance publique”).
251. Bλ. C.E., 22-06-1928,
Époux de Sigalas
, R. 1928, σελ. 785 = S. 1928-III, σελ. 17.
252. Ό.π.
253. Βλ. C.E., 27-11-1987,
Société provençale d’ équipement
, D. 1989-J, σελ. 265 = RFDA
1988, σελ. 405· C.E., 29-03-1985,
Société française de travaux publics Fougerolle
,
DA 1985, no 230· C.E., 11-06-1975,
Société d’ équipement d’ Auvergne κατά Dame
Carvanier και Entreprise Barrat
, R. 1975, σελ. 921 = AJDA 1975, σελ. 348· C.E., 30-03-
1975,
Société d’ équipement de la région montpelliéraine (S.E.R.M.),
RDFA 1992, σελ.
51. Βλ. και T.C., 10-03-1993,
Société Wanner Isofi Isolation και Société N.E.R.S.A
., DA
1993, no 349 = RDFA 1994, σελ. 181 = GJEG 1994, σελ. 89, προτ. Marin και σημειώσ.
Delpirou∙ T.C., 07-07-1975,
Commune d’ Adge
, R. 1975, σελ. 797 = D. 1977-J, σελ. 8
= JCP 1975-III, 18171.
254. Βλ. T.C., 07-07-1975,
Commune d’Adge
, ό.π.· C.A.A. Lyon 2ο τμ. 25-01-1996,
Société
Bouygues SA
, AJDA 1996, σελ. 239, το αιτιολογικό της οποίας επιβεβαίωσε η C.E., 17-
12-1999,
Société Ansaldo Industria, S.A. Bouygues
, αίτ. 179098, BJCP Μάρτιος 2000,
no 9, σελ. 136, προτ. H. Savoie.
255. Βλ. M. Canedo, ό.π., σελ. 429.