ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΕΦΕΤΕΙΟ

[13]

ΤΟ ΕΝΔΙΚΟ ΜΕΣΟ ΤΗΣ ΕΦΕΣΗΣ

436

Γ. ΚΟΥΚΟΥΤΣΗΣ / Γ. ΣΚΟΥΛΟΥΔΗΣ / Π. ΜΑΡΙΝΑΚΗΣ

ση με τη μη κλήτευση ή τη μη νόμιμη κλήτευση του διαδίκου που δεν παρέστη κα-

τά τη συζήτηση της υπόθεσης είτε ενώπιον του πρωτοβάθμιου είτε ενώπιον του δευ-

τεροβάθμιου δικαστηρίου της ουσίας ή τη συνδρομή λόγων ανωτέρας βίας στους

οποίους οφείλεται η μη παράστασή του. Εξάλλου, με την άσκηση ανακοπής ερημο-

δικίας αφενός δεν ανοίγεται νέα δίκη αλλά εξακολουθεί η ίδια δίκη επί της οποίας

εκδόθηκε η ανακοπτόμενη απόφαση (πρβ. ΣτΕ 2198/2002) και, κατ’ ακολουθίαν, ε-

φόσον η δίκη αυτή έχει χρηματικό αντικείμενο, το αυτό αντικείμενο έχει και η έφε-

ση που στρέφεται κατά απορριπτικής ανακοπής ερημοδικίας δικαστικής απόφασης

και αφετέρου με τις ανωτέρω διατάξεις δεν προβλέπεται εξαίρεση των αποφάσεων

που εκδίδονται επί ανακοπής από τον συναρτώμενο με το ύψος του αμφισβητούμε-

νου ποσού της διαφοράς δικονομικό περιορισμό που επιβάλλεται με τις διατάξεις

αυτές, αλλ΄ αντιθέτως η υπαγωγή των εν λόγω αποφάσεων στον περιορισμό αυτόν

εναρμονίζεται προς το πνεύμα και το σκοπό της ρύθμισης, για την εφαρμογή δε των

διατάξεων αυτών δεν ασκεί επιρροή ο χαρακτήρας ή η βαρύτητα της πλημμέλειας

που προσάπτεται στην προσβληθείσα με την έφεση απόφαση

[ΣτΕ Ολ 693/2014]

. Στα

εδ. 3 επ. της παρ. 2 και στην παρ. 3 τίθενται οι κανόνες παραδεκτού προσδιορισμού

του χρηματικού περιεχομένου της έφεσης. Στην παράγραφο 4 συντελείται η αποσύν-

δεση της προσφυγής στο δεύτερο βαθμό δικαιοδοσίας από το χρηματικό της «περιε-

χόμενο». Έτσι, για τους συγκεκριμένους λόγους που προβλέπονται στην παράγραφο

αυτή η έφεση ασκείται παραδεκτώς ανεξαρτήτως της μη συνδρομής της ελάχιστης

αυτής οικονομικής προϋπόθεσης.

2. Σύνδεση παραδεκτού με το χρηματικό αντικείμενο της δίκης

Η ρύθμιση του άρθρου 92 παρ. 2 του ΚΔΔ θεσπίζει ένα όριο

που πρέπει να υπερ-

βαίνει το χρηματικό αντικείμενο της δευτεροβάθμιας δίκης. Σκοπός της ρύθμισης του

άρθρου 92 παρ. 2, η οποία αποκλείει την άσκηση του ενδίκου μέσου της έφεσης για

ευτελή ποσά είναι η αποσυμφόρηση των διοικητικών δικαστηρίων και κατ’ επέκτα-

ση η επίτευξη μεγαλύτερης ταχύτητας στην απονομή της διοικητικής δικαιοσύνης επί

υποθέσεων σοβαρότερου αντικειμένου

. Η εν λόγω ρύθμιση έχει εφαρμογή μόνον

στις περιπτώσεις εκείνες, κατά τις οποίες το αντικείμενο της δίκης είναι χρηματικό

Το εκκλητό ή μη της πρωτόδικης απόφασης κρίνεται επί τη βάσει των διατάξεων οι

οποίες ισχύουν κατά τον χρόνο δημοσίευσης της απόφασης αυτής (ΣτΕ 3147/2004).

Για να είναι εκκλητή μία απόφαση πρωτοδικείου πρέπει το αντικείμενό της να υπερ-

39. Από την έναρξη ισχύος του ΚΔΔ καταργήθηκε η ειδική ρύθμιση του άρθρου 165 παρ. 1

εδ. γ’ του ΚΦΔ, η οποία αναφερόταν στο εκκλητό σε περίπτωση μη υποβολής δήλωσης

[ΣτΕ 1285/2008].

40. Πρβλ.

Δ. Ράικος,

Επιτάχυνση της διοικητικής δίκης και «διήθηση» στο πεδίο των ενδίκων μέ-

σων, ΔιΔικ 2004, 1162 (Το απαράδεκτο της αιτήσεως αναιρέσεως λόγω ποσού).

41. Βλ.

Ν. Χατζητζανής,

Κώδιξ Διοικητικής Δικονομίας, Ερμηνεία κατ’ άρθρον, ό.π, άρθρο 92,

σελ. 681.