ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΕΦΕΤΕΙΟ

ΕΦΕΣΗ

[13]

Γ. ΚΟΥΚΟΥΤΣΗΣ / Γ. ΣΚΟΥΛΟΥΔΗΣ / Π. ΜΑΡΙΝΑΚΗΣ

439

Τέλος, στην περίπτωση της ομοδικίας για τον προσδιορισμό του εκκλητού ισχύει ό,τι

επί αντικειμενικής σώρευσης και συναφείας εκτός αν υπάρχει ενοχή σε ολόκληρο.

Στην περίπτωση αυτή, το εκκλητό θα κριθεί από το συνολικό ποσό που θα προσδι-

ορίσει η πρωτόδικη απόφαση. Δηλαδή σε περίπτωση άσκησης από περισσότερους

με κοινό δικόγραφο προσφυγής κατά διοικητικών πράξεων, και όταν συντρέχουν

οι προϋποθέσεις της ομοδικίας, δημιουργούνται περισσότερες αυτοτελείς έννομες

σχέσεις δίκης, ήτοι τόσες όσες και οι προσφεύγοντες, η κρίση επί της μιας από τις ο-

ποίες δεν επηρεάζει την άλλη και, συνεπώς, εάν το διοικ. δικαστήριο απεφάνθη ορι-

στικά για κάποια από αυτές, ήτοι εδέχθη ή απέρριψε την προσφυγή ως προς κάποιον

από τους προσφεύγοντες, ως προς δε τις υπόλοιπες ανέβαλε την οριστική κρίση του

επ’ αυτών, διατάζοντας τη συμπλήρωση των αποδείξεων, η εκδοθείσα απόφαση κα-

τά τις οριστικές διατάξεις αυτής, με τις οποίες εδέχθη ή απέρριψε την προσφυγή ως

προς μερικούς από τους προσφεύγοντες, υπόκειται σε έφεση, χωρίς να ισχύει στην

περίπτωση αυτή του κανόνα, κατά τον οποίο, εάν η απόφαση είναι εν μέρει οριστι-

κή, δεν χωρεί έφεση ούτε κατά των οριστικών διατάξεων αυτής, διότι ο κανόνας ού-

τος αναφέρεται στην περίπτωση κατά την οποία η εν μέρει οριστική απόφαση εξεδό-

θη επί της ίδιας έννομης σχέσης δίκης

[ΣτΕ 2910/1984, 1592/2010]

Σύμφωνα με το άρθρο 92 παρ. 3 του ΚΔΔ, στις χρηματικού περιεχομένου φορολο-

γικές εν γένει διαφορές, όταν από το νόμο προβλέπεται η από μέρους του φορολο-

γούμενου υποβολή δήλωσης πριν από την έκδοση της σχετικής πράξης, το αντικεί-

μενο της διαφοράς είναι διαφορετικό για καθέναν από τους διαδίκους, φορολογού-

μενο και διοίκηση: α) για τη διοίκηση το χρηματικό αντικείμενο της δίκης προσδιο-

ρίζεται από τη διαφορά του κυρίου φόρου που προκύπτει ανάμεσα σε εκείνον που

ορίστηκε με την πράξη και σε αυτόν που καθορίστηκε με την απόφαση του πρωτο-

βάθμιου δικαστηρίου, β) για τον φορολογούμενο το χρηματικό αντικείμενο της δί-

κης προσδιορίζεται από τη διαφορά του κυρίου φόρου που προκύπτει ανάμεσα σε

εκείνον που αντιστοιχεί στη δήλωση και εκείνον που καθορίστηκε με την απόφαση.

Ως δήλωση που αποτελεί τη βάση για τον υπολογισμό του εκκλητού νοείται η αρχι-

κή, συμπληρωματική ή ανακλητική. Επί δηλώσεως με επιφύλαξη νοείται η δήλωση

χωρίς την επιφύλαξη

3. Αποσύνδεση παραδεκτού από το χρηματικό αντικείμενο της δίκης

Έφεση δεν μπορεί να ασκηθεί, όταν το χρηματικό αντικείμενο της δίκης δεν υπερβαί-

νει το όριο των 5.000 ευρώ και επί υποθέσεων ασφαλισμένων των Οργανισμών Κοι-

νωνικής Ασφάλισης και απαιτήσεων αποδοχών του Δημοσίου το όριο των 3.000 ευ-

ρώ. Ο κανόνας αυτός όμως δεν εφαρμόζεται, όταν η έφεση ασκείται για τους λόγους

που προβλέπει η παρ. 4 του άρθρου 92 του ΚΔΔ. Σύμφωνα με την παράγραφο αυ-

τή επιτρέπεται πάντοτε να ασκηθεί έφεση α) για έλλειψη δικαιοδοσίας ή αρμοδιότη-

τας του δικαστηρίου που εξέδωσε την προσβαλλόμενη απόφαση, β) για μη νόμιμη

46. Βλ.

Ν. Χατζητζανής,

Κώδιξ Διοικητικής Δικονομίας, ό.π., άρθρο 92, σελ. 684.