ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΕΦΕΤΕΙΟ

[13]

ΤΟ ΕΝΔΙΚΟ ΜΕΣΟ ΤΗΣ ΕΦΕΣΗΣ

438

Γ. ΚΟΥΚΟΥΤΣΗΣ / Γ. ΣΚΟΥΛΟΥΔΗΣ / Π. ΜΑΡΙΝΑΚΗΣ

κε ότι η πρωτόδικη απόφαση κατέστη ανέκκλητη, διότι το επιβληθέν πρόστιμο απο-

τελείτο από περισσότερα αυτοτελή και διακεκριμένα ποσά προστίμων, καθένα από

τα οποία δεν υπερέβαινε το όριο του ανέκκλητου

[ΣτΕ 13/2009, ΣτΕ Ολ 1756/2007, ΣτΕ

3230/2007 7μ.]

Σε άλλη περίπτωση παράβασης του ΚΒΣ κρίθηκε ότι στην περίπτωση

επιβολής περισσότερων προστίμων, το εκκλητό κρίνεται χωριστά

, ως προς καθέ-

να από τα αντίστοιχα των εν λόγω προστίμων επί μέρους ποσά, όπως καθορίζεται με

την πρωτόδικη απόφαση, ακόμη και στην περίπτωση, κατά την οποία αυτά είχαν κα-

ταλογισθεί με μία διοικητική πράξη, και όχι από το συνολικό ποσό, το οποίο καθορί-

ζεται με την πρωτόδικη απόφαση, ούτε από το συνολικό ποσό των επιβληθέντων με

τη διοικητική πράξη προστίμων

[ΣτΕ 278/2009]

Το ίδιο κρίθηκε και σε περίπτωση ΠΕΕ και ΠΕΠΕΕ

[ΣτΕ 782/2013]

όσον αφορά τις

ασφαλιστικές εισφορές και τις αναλογούσες πρόσθετες επιβαρύνσεις ως προς καθέ-

να εργαζόμενο, καθώς επίσης και σε περίπτωση περιορισμού του επιβλητέου προ-

στίμου στο 15πλάσιο κατ’ εφαρμογή της ευνοϊκότερης διάταξης του άρθρου 5 του Ν

2523/1997 (ΣτΕ 1442/2009)]

Όταν αμφισβητείται τόσο το ποσό της κυρίας απαίτησης όσο και το ποσό των τό-

κων, δηλαδή παροχής παρεπόμενου χαρακτήρα, το αντικείμενο της διαφοράς, από

το ύψος του οποίου εξαρτάται το παραδεκτό ή μη, προσδιορίζεται με βάση το ποσό

της κυρίας απαίτησης (βλ. ΣτΕ 1803, 1807/2013, 1135/2012, 1676/2011, 139/2011

4031/2009). Αντιθέτως, στην περίπτωση που αμφισβητείται μόνο το ύψος των τό-

κων, χωρίς να αμφισβητείται και το ύψος της κύριας απαίτησης, ως αντικείμενο της

διαφοράς νοείται το ποσό των τόκων (βλ. ΣτΕ 3651/2002 , 977/2009). Εφόσον δε αμ-

φισβητείται μόνο η πιο πάνω παρεπόμενη απαίτηση δεν είναι δυνατόν να προσδιο-

ρισθεί το ακριβές ποσό των τόκων, γιατί είναι άγνωστο σε ποιο χρονικό σημείο θα

εκπληρωθεί η σχετική παροχή (καταβολή τόκων), με συνέπεια να μην συντρέχει κατ’

αρχήν λόγος να απορριφθεί ως απαράδεκτο το ένδικο μέσο κατ΄ εφαρμογή των ανω-

τέρω διατάξεων (ΣτΕ 2682/2011, 977/2009), εκτός αν, ενόψει του ύψους της κύριας

απαίτησης, το αντικείμενο της διαφοράς είναι, προδήλως, κατώτερο του προβλεπό-

μενου ποσού (βλ. ΣτΕ 3793/2012, πρβ. ΣτΕ 1873 -75/2012, 7μ.).

[ΣτΕ 2584/2013]

Σε περίπτωση αντικειμενικής σώρευσης

ένδικων βοηθημάτων, αγωγών ή προσφυ-

γών, κυρίως ή επικουρικώς, στο ίδιο εισαγωγικό της δίκης δικόγραφο για συναφείς

πράξεις, παραλείψεις, για τον προσδιορισμό του εκκλητού λαμβάνεται υπόψη το

αντικείμενο του κάθε ενδίκου βοηθήματος αυτοτελώς.

Ομοίως, υπολογίζεται αυτοτελώς το εκκλητό σε περίπτωση συνάφειας προσβαλ-

λόμενων πράξεων ή παραλείψεων. Συναφείς είναι οι πράξεις και παραλείψεις, όταν

στηρίζονται στην ίδια νομική και πραγματική βάση ή (όταν) η νομιμότητα της μιας

ασκεί επιρροή στη νομιμότητα της άλλης.

44. Αντίθετη είναι η παλαιότερη νομολογία ΣτΕ 4015/2005.

45. Βλ. άρθρα 93 παρ. 2 τελ. εδ., 122, 124 παρ. 1 του ΚΔΔ.