[13]
ΤΟ ΕΝΔΙΚΟ ΜΕΣΟ ΤΗΣ ΕΦΕΣΗΣ
442
Γ. ΚΟΥΚΟΥΤΣΗΣ / Γ. ΣΚΟΥΛΟΥΔΗΣ / Π. ΜΑΡΙΝΑΚΗΣ
έννομες συνέπειες που η μεταβολή αυτή συνεπάγεται (όπως, μπορεί να είναι, για πα-
ράδειγμα, το εφαρμοστέο νομοθετικό καθεστώς - πρβλ. ΣτΕ 3920/1998), είναι δυνα-
τόν να επηρεάσει στο μέλλον και άλλες έννομες σχέσεις του ασφαλισμένου (όπως,
για παράδειγμα, σε περίπτωση συνταξιοδότησης ασφαλισμένου από το ΙΚΑ - ΕΤΑΜ
λόγω γήρατος, ο χρόνος έναρξης καταβολής της κύριας σύνταξης αυτού επηρεάζει
την αφετηρία καταβολής της επικουρικής σύνταξης από το ΕΤΕΑΜ σύμφωνα με την
παρ. 2 του άρθρου 7 του Ν 997/1979 - ΦΕΚ Α’ 287). Συνεπώς, ενόψει των προεκτεθέ-
ντων, σε διαφορές, όπως η επίδικη, όπου αμφισβητείται ο χρόνος έναρξης καταβο-
λής της περιοδικής παροχής, το αντικείμενο της διαφοράς δεν εξαντλείται στην κατα-
βολή ή στην αναζήτηση του χρηματικού ποσού των περιοδικών παροχών που αντι-
στοιχεί στη διαφορετική αφετηρία καταβολής αυτών
[ΣτΕ 1913/2010 Ολ ΕΔΔΔ 55,376]
.
Γ. Έλλειψη νομοθετικής διάταξης που θεσπίζει το ανέκκλητο
Για την παραδεκτή άσκηση του ένδικου μέσου της έφεσης πρέπει να μην πρόκειται
για απόφαση δικαστηρίου, η οποία εκ του νόμου προβλέπεται ως ανέκκλητη. Σύμ-
φωνα με τον Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας, ανέκκλητες είναι οι αποφάσεις: α) που
εκδίδονται επί διαφορών από διοικητικές συμβάσεις, β) που παραπέμπουν στο αρ-
μόδιο δικαστήριο, γ) που εκδίδονται για τον λόγο ότι η υπόθεση ανήκει στην αρ-
μοδιότητα του δικαστηρίου με ελάσσονα σύνθεση, δ) που εκδίδονται σε συμβού-
λιο για τη δήλωση αποχής δικαστών, ε) που απορρίπτουν αίτηση εξαίρεσης δικα-
στών, στ) που εκδίδονται επί εκλογικών διαφορών σε νομαρχιακές αυτοδιοικήσεις
47
,
ζ) που εκδίδονται επί αντιρρήσεων κατά τη σύλληψη
48
, η) που εκδίδονται επί διαφο-
ρών που αναφύονται κατά την εκλογική διαδικασία στα ΝΠΔΔ
49
.
Άλλη διαφορά που ο νόμος την ορίζει ως ανέκκλητη είναι αυτή που προβλέπεται από
το άρθρο 114 παρ. 5 του Ν 1892/1990. Η εν λόγω διάταξη προβλέπει την καταβολή ει-
δικής αποζημίωσης που επιβάλλεται με πρωτόκολλο του οικείου δασάρχη στον κύ-
ριο, νομέα ή κάτοχο αυθαιρέτου. Η προβλεπόμενη αυτή «ειδική αποζημίωση» αποτε-
λεί, κατ’ ουσία, διοικητική κύρωση επιβαλλόμενη για την διατήρηση αυθαίρετης κα-
τασκευής εντός δάσους ή δασικής εκτάσεως και όχι αποζημίωση για την αυθαίρετη
χρήση δημόσιας δασικής εκτάσεως. Δεδομένου δε ότι η επιβολή της εξυπηρετεί τον
δημόσιο σκοπό της προστασίας των δασών και δασικών εκτάσεων της χώρας και γί-
νεται κατά ειδική διοικητική διαδικασία, οι γεννώμενες από την έκδοση του οικείου
πρωτοκόλλου διαφορές είναι διοικητικές και, επομένως, η επίλυσή τους ανήκει στην
δικαιοδοσία των διοικητικών δικαστηρίων. Περαιτέρω, αντικείμενο των διαφορών
αυτών δεν είναι η νομιμότητα της διοικητικής πράξης, με την οποία κρίνεται αν κτίσμα
έχει ανεγερθεί ή όχι εντός δάσους, εφόσον το ζήτημα αυτό έχει ήδη επιλυθεί στο πλαί-
σιο της ακυρωτικής δίκης που διεξάγεται κατά τα οριζόμενα στην παρ. 3 του ίδιου άρ-
47. Άρθρο 245 παρ. 1 του ΚΔΔ.
48. Άρθρο 243 παρ. 6 του ΚΔΔ.
49. Άρθρο 268 παρ. 1 του ΚΔΔ.
49
50